Ηδεκαετία που άρχισε το 1965 και συμπληρώθηκε το 1975 είναι η πιο πυκνή σε καθοριστικά γεγονότα εποχή της μεταπολεμικής Ελλάδας. Μέσα στη «λελογισμένη αισιοδοξία», που είχε καλλιεργήσει ο «αρξάμενος εκδημοκρατισμός» της χώρας, εκδόθηκε το 1965 το θεμελιώδες για τη σύγχρονη θεωρία του Συνταγματικού Δικαίου έργο του Αριστόβουλου Μάνεση, «Αι εγγυήσεις τηρήσεως του Συντάγματος, ΙΙ». Ο συγγραφέας του επεσήμανε ως βασική αντινομία της έννομης τάξης την παρεπόμενη ποινή της στέρησης των πολιτικών δικαιωμάτων του καταδικαζομένου δράστη «οιουδήποτε» εγκλήματος: «Εάν εις την εποχήν μας η προσαπτομένη υπό του ισχύοντος δικαίου ηθική αναξιότης εις τον καταδικαζόμενον διά τέλεσιν ωρισμένων αδικημάτων συνεπάγεται, πλην της κυρίας ποινής και την στέρησιν των πολιτικών του δικαιωμάτων, εις παλαιοτέρους χρόνους συνεπήγετο και τον πολιτικόν θάνατον αυτού. Δικαιούται ίσως να αναμένη τις ότι, όπως διά του αρξαμένου εκδημοκρατισμού του δημοσίου δικαίου κατηργήθη ο πολιτικός θάνατος (άρθρ. 18 εδ. β΄ Συντ.) διότι η διάπραξις οιουδήποτε εγκλήματος δεν είναι δυνατόν να αφαιρέση από τον δράστην την ιδιότητα και τα δικαιώματα του ανθρώπου, ούτω διά της περαιτέρω προωθήσεως και πληρεστέρας εφαρμογής της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας, τα πολιτικά δικαιώματα θα καταστούν απολύτως απαραβίαστα, διότι ο πολίτης, οιονδήποτε έγκλημα και αν διαπράξη, ναι μεν θα πρέπει να τιμωρήται ποινικώς διά λόγους γενικής και ειδικής προλήψεως, αλλά το οιονδήποτε έγκλημά του δεν θα δύναται να αφαιρέση από αυτόν την ιδιότητα ή τα δικαιώματα του πολίτου, δηλαδή του μέλους του κυριάρχου λαού» (σελ. 238 και 239, όπου σημ. 8).
]]]
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
