Η συμπλήρωση την προπερασμένη Τρίτη 41 ετών από την ιστορική νίκη του ΠαΣοΚ στις εκλογές του 1981, επαναφέρει στο προσκήνιο ένα σοβαρό ζήτημα που αφορά τον ιδρυτή και ηγέτη του – τον Ανδρέα Παπανδρέου. Είναι εκείνο της συνειδητής απαξίωσης στο πρόσωπό του, από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της παραδοσιακής Δεξιάς στη χώρα, η οποία αδυνατεί να του συγχωρήσει ότι ήταν αυτός ο οποίος με πράξεις, πρωτοβουλίες και σχέδιο, έβγαλε την άλλη μισή Ελλάδα από το περιθώριο, την ηττημένη Ελλάδα του Εμφυλίου, και την έφερε στο προσκήνιο της Ιστορίας.
Τέσσερις δεκαετίες έκτοτε, δουλεύει μεθοδικά και με επιμονή για να εξαφανίσει το έργο του ΠαΣοΚ, το οποίο έκανε πράξη την «Αλλαγή» σε όλα τα επίπεδα.
Αύξησε μισθούς και συντάξεις, δημιούργησε το ΕΣΥ, έφερε καινοτόμες αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο, θεμελίωσε το κοινωνικό κράτος, καλλιέργησε συνθήκες κοινωνικής ισότητας, αναγνώρισε την εθνική αντίσταση, έδωσε υπόσταση στο κράτος δικαίου, ισχυροποίησε τις Ενοπλες Δυνάμεις, ενίσχυσε και επαύξησε τους δημοκρατικούς θεσμούς, προώθησε την πρωτογενή παραγωγική διαδικασία, στήριξε τον αγροτικό πληθυσμό, αναμόρφωσε την ανώτατη παιδεία, καθιέρωσε ανθρώπινες συνθήκες εργασίας – εν τέλει προσπάθησε να φέρει την Ελλάδα πιο κοντά στην Ευρώπη. Και τα κατάφερε. Παρά τα λάθη, τις παραλείψεις, τις παρεμβάσεις και τον λυσσαλέο πόλεμο ενός κατεστημένου, πολιτικού, μιντιακού, οικονομικού, που συνασπίστηκε για να αντιμετωπίσει το ΠαΣοΚ εχθρικά και σε πολλές περιπτώσεις πολεμικά.
41 χρόνια μετά την ιστορική του νίκη στις 18 Οκτωβρίου του 1981, η Ελλάδα είναι μια τελείως διαφορετική χώρα. Και όσοι θυμούνται το πώς ήταν πριν την έλευση του ΠαΣοΚ στην εξουσία, θεωρητικά είναι αδύνατον να πέφτουν θύματα της όποιας προπαγάνδας προωθεί η συντήρηση, δεξιά και αριστερή. Ανοίγω μια παρένθεση, απλώς για να τονίσω ότι Δεξιά και Αριστερά, στα χρόνια της πρώτης φάσης της οικονομικής κρίσης, προωθούσαν χέρι-χέρι και με φανατισμό την εκδοχή ότι «για όλα φταίει το ΠαΣοΚ» και ειδικά ο Ανδρέας που έδωσε μεγάλες αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις! Ψευδολογία με στόχο τη λεηλασία του χώρου, και τελική επιδίωξη την άνοδο στην εξουσία – το έκαναν, το θυμόμαστε όλοι, και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Με θύματα την αλήθεια και τον ίδιο τον Ανδρέα. Τον λαϊκό ηγέτη που αγαπήθηκε και μισήθηκε όσο κανείς. Που αποθεώθηκε, αλλά και κατασυκοφαντήθηκε. Κυρίως μετά θάνατον.
Και εδώ μπαίνει ένα άλλο ζήτημα: από τους ηγέτες που χάραξαν με την παρουσία τους την πορεία του τόπου μετά το τέλος του Εμφυλίου, ο Ανδρέας είναι εκείνος που δεν έκανε τίποτε για την υστεροφημία του. Αλλοι όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ή ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, φρόντισαν εν ζωή να φιλοτεχνήσουν μια εικόνα, που ίσως να μην ανταποκρίνεται απολύτως στην αλήθεια και στην πραγματικότητα, για να το πω όσο πιο κομψά γίνεται. Δυστυχώς για τον Ανδρέα, ούτε το κόμμα του ούτε οι κοντινοί του άνθρωποι, η οικογένειά του, αλλά ούτε και το πλήθος των στελεχών που προώθησε στην πολιτική ζωή της χώρας φρόντισαν να τον προστατεύσουν από τη σκύλευση του έργου του, από τη Δεξιά και την Αριστερά.
Είναι τραγικό για έναν τέτοιον ηγέτη να μην έχει αναλυθεί και αναδειχθεί η προσφορά του στον τόπο. Να μην έχουν κωδικοποιηθεί οι αποφάσεις που έλαβε για τη χώρα και την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Να μην έχει τονιστεί η παγκόσμια ακτινοβολία του. Θα το κάνει ασφαλώς ο ιστορικός του μέλλοντος, αλλά δεν είναι κρίμα οι σημερινοί νέοι που δεν τον έζησαν να μη γνωρίζουν σχεδόν τίποτε για αυτόν;
Είναι! Και κρίμα και ιστορική αδικία και απαράδεκτη στάση απέναντί του, από όλους εκείνους που όφειλαν να τον προστατεύσουν ιστορικά αναδεικνύοντας το έργο και την προσωπικότητά του. Και φευ, 26 χρόνια μετά τον θάνατό του, παραλείπουν να τον φωτίσουν…
