Συμβαίνει ακόμη και την ώρα που οι φιλελεύθερες δημοκρατίες είναι τόσο φιλελεύθερες ώστε να καταντούν βαρετές και συμβαίνει ακόμη και την ώρα που ανελεύθερα καθεστώτα υποδύονται τις δημοκρατίες. Ο κόσμος χωρίζεται ξανά και χωρίζεται με αδρές γραμμές. Στο ένα στρατόπεδο ο Βλαντίμιρ Πούτιν δεν είναι μόνος του – είναι ο Πούτιν και οι φίλοι του. Αλλά ποιοι είναι οι φίλοι του; Ποια κράτη στηρίζουν τις επιθετικές του ενέργειες στην Ουκρανία; Η Συρία του Αλ Ασαντ, η Νικαράγουα του Ορτέγκα και η Βενεζουέλα του Μαδούρο που τάχθηκε «υπέρ του Πούτιν και της Ρωσίας, υπέρ των γενναίων και δίκαιων υποθέσεων στον κόσμο». Η Κούβα των κληρονόμων του Κάστρο και η Βόρεια Κορέα των «πολυαγαπημένων ηγετών» της δυναστείας των Κιμ.
Η διαχωριστική γραμμή είναι αδρή αλλά διαψεύδει τον Σάμιουελ Χάντινγκτον. Η νέα σύγκρουση που εμφανίζεται στον ορίζοντα της μεταψυχροπολεμικής παγκόσμιας τάξης δεν είναι πολιτισμική. Αντίθετα έχει ψυχροπολεμικά χαρακτηριστικά. Εχει ιστορικές ρίζες. Και αυτές δεν έχουν καμία σχέση με το «λάθος του Λένιν» που επιστράτευσε ως πρόφαση η Μόσχα για να καταλάβει τη μισή Ουκρανία. Η Ιστορία ξαναγράφεται, όχι επειδή την ξαναγράφει ο Πούτιν, αλλά επειδή η πινακοθήκη των τεράτων εμπλουτίζεται με νέα πορτρέτα. Επειδή δίπλα στους τεθνεώτες απολυταρχισμούς του παρελθόντος έχουν προστεθεί νέοι.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
