Λάβρος κατά πάντων για τον «ορυμαγδό ξεπεσμού και διασυρμού» στον ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ Νίκος Κωνσταντόπουλος, ο οποίος δηλώνει ότι «το κατάντημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλώς φαινόμενο, είναι σύμπτωμα πολιτικής νοσηρότητας» και ότι «Κασσελακισμός» και «συριζαϊκός πατριωτισμός» δεν φέρνουν τίποτα καινούργιο.
Τα όσα συμβαίνουν «είναι υλικό για ένα «καλό εγχειρίδιο πολιτικής γελοιοποίησης»» αναφέρει, κάνοντας λόγο για «κλόουν που παριστάνουν τους ακροβάτες» και «παράγοντες των κομματικών μηχανισμών που μοιράζουν στους εαυτούς τους κακογραμμένους ρόλους κουρελιάζοντας αρχές, αξίες, ιδέες».
Ο κ. Κωνσταντόπουλος εξαπολύει σφοδρά πυρά κατά του Αλέξη Τσίπρα αποδίδοντάς του «κυνικό αμοραλισμό και μωροφιλοδοξίες (που) καμάρωναν, δημαγωγικά, «ως συγκριτικό πλεονέκτημα»», υπογραμμίζοντας: «Οι αποθήκες και προθήκες της Μεταπολίτευσης είναι γεμάτες ομοιώματα και σκιάχτρα, κεκράχτες και καριερίστες, είδωλα, κοθόρνους και μιμίδια».
Οι διαλυτικές εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ αποπνέουν ένα πρωτοφανές κλίμα τοξικότητας που όμοιό του δεν έχει ξαναζήσει κόμμα της Αριστεράς, και όχι μόνον. Πώς το ερμηνεύετε;
«Οι αιτίες βρίσκονται εντός του ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα. Ενας μικρόκοσμος φραξιονισμού ανέδειξε νοοτροπίες αρχηγισμού, ανεξέλεγκτου κομματισμού και ανερμάτιστου κυβερνητισμού. O κυνικός αμοραλισμός και οι μωροφιλοδοξίες καμάρωναν, δημαγωγικά, ως «συγκριτικό πλεονέκτημα».
Καθένας καταγγέλλει το κατάντημα του άλλου και όλοι διασύρουν την ιστορία και την ιδεολογία της Αριστεράς. Οι αποθήκες και προθήκες της μεταπολίτευσης είναι γεμάτες ομοιώματα και σκιάχτρα, κεκράχτες και καριερίστες, είδωλα, κοθόρνους και μιμίδια. Ο δοκιμασμένος κόσμος της ανανεωτικής Αριστεράς δεν αντιπροσωπεύεται από στελεχομαχίες και καρεκλομαχίες. Μιλώ αυστηρά, γιατί έχω κι εγώ ευθύνες για πρόσωπα και συμπεριφορές που φτούρησαν.
Επειδή οι υπόλογοι σιωπούν, ας ακούσουν κάποιες παραδοχές. Η δικιά τους πολιτική στη διακυβέρνηση κι αντιπολίτευση είναι μέσα στην κρίση, δεν είναι εκτός και υπεράνω. Η πολιτική και κομματική συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση κόστισε πολύ, κοινωνικά, δημοκρατικά και πολιτισμικά».
Οι εικόνες χάους έξω από το συνέδριο, οι διαπληκτισμοί και οι βαριές καταγγελίες εκατέρωθεν, διαμορφώνουν μία εικόνα πολιτικής κατάπτωσης και παρακμής. Ζούμε το φαινόμενο της μεταπολιτικής, και μάλιστα «απ’ τα αριστερά»;
«Ο ορυμαγδός ξεπεσμού και διασυρμού δεν είναι πολιτική ούτε μεταπολιτική. Δεν είναι Αριστερά ούτε μετα-Αριστερά. Είναι υλικό για ένα «καλό εγχειρίδιο πολιτικής γελοιοποίησης». Σκυταλοδρομίες πολιτικού επαγγελματισμού και αρπακτικού καριερισμού, εντός των κομμάτων, διά της εξουσίας, εκχυδαΐζουν το πολιτικό σύστημα.
Οι πολίτες αναζητούν και θέλουν το αντιπαράδειγμα σε αυτή τη συμπεριφορά. Την πολιτική της αντίστασης στην κρίση του πολιτικού και κομματικού συστήματος, την πολιτική υπεράσπισης των δικαιωμάτων, της συνέπειας και λογοδοσίας, της ηθικής και της ευθύνης. Το ελληνικό 2024, σε σχέση με το διεθνές 2024, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για τις επικοινωνιακές «μαγικές εικόνες» της κυβερνητικής σκηνοθεσίας και τη θεατροποίηση πρωταγωνιστών, υποβολέων και κομπάρσων του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Η πολιτική για αυτούς είναι κουκλοθέατρο. Η κοινωνία έχει ανάγκη εκείνες κι εκείνους για τους οποίους η πολιτική είναι στάση ζωής και συνείδησης, απέναντι σε όλους τους μηχανισμούς που θέλουν να ελέγξουν και να εξοντώσουν».
Ηταν προδιαγεγραμμένη αυτή η πορεία για τον ΣΥΡΙΖΑ και ποιοι είναι οι παράγοντες που επέδρασαν καταλυτικά στην κατεύθυνση αυτή – ήταν η μνημονιακή μετάλλαξη, τα μεσσιανικά χαρακτηριστικά που καλλιεργήθηκαν, οι προσωπικές στρατηγικές, ιδεολογικές αντιφάσεις;
«Τα του ΣΥΡΙΖΑ, που κάνουν παρέλαση, μπροστά στην αποσβολωμένη κοινωνία, «με νταούλια», δεν ήταν απρόσμενα και δεν είναι ανεξήγητα. Στο θερμοκήπιο του αρχηγισμού, του κυβερνητισμού και του φραξιονισμού, καλλιεργήθηκαν «διάφορα πολιτικά φρούτα» μνημονιακής μετάλλαξης, κοινωνικής αλλοτρίωσης και εξουσιολαγνείας. Μιλούσαν περιφρονητικά για τον Συνασπισμό του 3%, σαν νεόπλουτοι της εκλογικής αγοράς. Δεν τους έφτανε η διακυβέρνηση και ήθελαν «τους αρμούς της εξουσίας».
Καμάρωναν, ως «κυβερνώσα Αριστερά», παρεμβαίνοντας στη Δικαιοσύνη, τα ραδιο-τηλεοπτικά μέσα, παντού. Στα χέρια του κ. Τσίπρα και των στελεχών του η ανανεωτική Αριστερά της αγωνιστικής ανιδιοτέλειας κατάντησε χλεύη. Κι αυτό είναι εξουθενωτικό κι εξοντωτικό. Αλλωστε, στη Μεταπολίτευση η ανανεωτική Αριστερά, παρά την αγωνιστική πολυδιάστατη προσφορά της, εκλογικά και πολιτικά είναι δοκιμασμένη και ηττημένη, ώστε να μην υπάρχει περιθώριο να παριστάνουν κάποιοι τους καθοδηγητές της ιστορίας και της κοινωνίας».
Υπάρχει «φαινόμενο Κασσελάκη» και σε τι συνίσταται κατά τη γνώμη σας; Είναι μία ελληνική εκδοχή του τραμπισμού και τι θα κομίσει στην πολιτική ζωή το κυοφορούμενο νέο κόμμα;
«Το κατάντημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλώς φαινόμενο, είναι σύμπτωμα πολιτικής νοσηρότητας. «Κασσελακισμός» και «συριζαϊκός πατριωτισμός», αγροίκος κομματισμός και αντιδημοκρατικές πρακτικές στο όνομα της ανύπαρκτης εσωκομματικής λειτουργίας, αναιδής εργαλειοποίηση ιδεολογίας και ιστορίας από τις διάφορες ομάδες, που αυτοδιαπομπεύονται, στις τηλεοράσεις και στα κοινωνικά δίκτυα, δεν φέρνουν τίποτα καινούργιο.
Οταν οι κλόουν παριστάνουν τους ακροβάτες και οι παράγοντες των κομματικών μηχανισμών μοιράζουν στους εαυτούς τους και παίζουν κακογραμμένους ρόλους, τότε, στον δημόσιο βίο, κουρελιάζονται αρχές, αξίες, ιδέες, τα πάντα. Δεν χρωστάνε τίποτε τα μέλη και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ να βιώνουν αυτό το πολιτικό τραύμα. Γι’ αυτό θα αναζητήσουν την πολιτική ευθύνη και ευθύτητα μιας Αριστεράς των κινημάτων, και όχι των μηχανισμών, των δικαιωμάτων, και όχι των συνθημάτων, της ευθύνης, και όχι της ευθυνοφοβίας, της παρρησίας, και όχι της διπροσωπίας».
Φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα απολέσει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ενδεχόμενο επίσης πρωτόγνωρο στα κοινοβουλευτικά χρονικά. Στην περίπτωση αυτή το κενό θα κληθεί να συμπληρώσει το ΠαΣοΚ, το οποίο καρπώνεται δημοσκοπικά την κατάπτωση του ΣΥΡΙΖΑ. Πιστεύετε ότι οδεύουμε προς έναν νέο διπολισμό;
«Η ελληνική δημοκρατία βρίσκεται μέσα σε πολύπλευρη, έρπουσα και κραυγαλέα κρίση πολιτικής ανυποληψίας, κοινωνικής ανασφάλειας, θεσμικής αναποτελεσματικότητας. Κρίση αντιπροσωπευτικότητας και ηγεσιών. Ο πλειοψηφικός μονοκομματικός κυβερνητισμός κατάντησε καθεστωτικό μοντέλο μεταπολιτευτικής διακυβέρνησης. Το πολιτικό σύστημα δεν θα λειτουργήσει με εναλλαγές και παραλλαγές μονοκομματικών διπολισμών.
Η Μεταπολίτευση έχει προ πολλού τελειώσει, με πολλούς τρόπους. Η Μεταπολίτευση της Μεταπολίτευσης έχει, επίσης, προ πολλού αρχίσει με πολλούς τρόπους. Τα κυβερνητικά κόμματα ΝΔ, ΠαΣοΚ και ΣΥΡΙΖΑ, αντί να εκθειάζουν τον εαυτό τους, καλά θα κάνουν να καταλάβουν ότι η κρίση των κομμάτων βρίσκεται στον πυρήνα της πολιτικής κρίσης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Οι πολλαπλοί μετασχηματισμοί που συντελούνται στην ελληνική κοινωνία δεν χωράνε στους κατεστημένους κομματισμούς και κυβερνητισμούς που ο καθένας τους θέλει τις παροχές κι αντιπαροχές της εξουσίας, την υπερεξουσία και παρα-εξουσία της εξουσίας».
Το φαινόμενο της ανύπαρκτης αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά και της κατακερματισμένης αντιπολίτευσης εν γένει αποτελεί ένα ακόμα στοιχείο της περιόδου που διανύουμε, με το κυβερνών κόμμα να… αντιπολιτεύεται τον εαυτό του. Τι σηματοδοτεί αυτή η εικόνα;
«Τα περί ανύπαρκτης αντιπολίτευσης και κυρίαρχης κυβέρνησης είναι επικοινωνιακό σόφισμα. Η κοινωνία και η πραγματικότητα δεν χωράνε στο καλάθι της κυβερνητικής δημαγωγίας. Σε όλους τους κρίσιμους κοινωνικούς, οικονομικούς και θεσμικούς δείκτες η χώρα μας καταγράφει αρνητικές διαπιστώσεις κατά το Ευρωβαρόμετρο και τον ΟΟΣΑ. Για αυτό και δεν υπάρχει συλλογική ικανοποίηση και αισιοδοξία από την κυβερνητική πολιτική.
Η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη ασχολείται με τη διαχείριση των προβλημάτων της και των προβλημάτων της κοινωνίας, με όρους επιχείρησης, επικοινωνιακά. Διαφημίζει τον εαυτό της και εμπορεύεται τα δημόσια αγαθά και πλούτη. Επισημαίνω τη δυσάρεστη πραγματικότητα όχι για να κινδυνολογήσω, αλλά για να έχουμε τον νου μας και να προετοιμάσουμε αποτελεσματική εγρήγορση για τις δυσκολίες που βρίσκονται μπροστά μας, που μας περιμένουν. Αγωνιστική συμμετοχή και διορατική εγρήγορση για να αλλάξουν τα πράγματα. Ριζοσπαστικές αλλαγές, μετασχηματισμοί και ανασυνθέσεις στο πολιτικό σύστημα».
