Ηαπόφαση της Φινλανδίας και της Σουηδίας να καταθέσουν αίτηση για την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ αποτελεί μία από τις βαθύτερες αλλαγές στον χάρτη της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφαλείας τα τελευταία 100 χρόνια. Αν και οι δύο χώρες ήταν πάντοτε στρατιωτικά ισχυρές και παράλληλα είχαν αναπτύξει από το 2014 και μετά πολύ στενές σχέσεις με τη Βορειοατλαντική Συμμαχία, η πολιτική τους επιλογή υπέρ της ουδετερότητας έδινε ένα συγκεκριμένο στίγμα. Η πρόσφατη απόφασή τους όμως, αποτέλεσμα εξαντλητικής ενδοσκόπησης που καταγράφεται σε δύο έξοχες εκθέσεις για το νέο περιβάλλον ασφαλείας που θα έπρεπε να αποτελέσουν παράδειγμα και για τη χώρα μας, συνιστά αυτό που οι Αγγλοσάξονες ονομάζουν «game changer».
Η μόνη παραφωνία στην επιθυμία όλων των πλευρών στο ΝΑΤΟ να προχωρήσει η ένταξη των δύο σκανδιναβικών χωρών με ταχύτατα βήματα είναι η Τουρκία. Δεν είναι απολύτως σαφές αν η Αγκυρα και προσωπικά ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν απλά παζαρεύουν υπό τον μανδύα μίας συναλλακτικής προσέγγισης με σκοπό πιθανά ανταλλάγματα ή αν θέλουν να δείξουν, για ακόμη μία φορά τα τελευταία χρόνια, ότι η αυτοεικόνα που έχουν διαμορφώσει ότι είναι μεγάλη δύναμη «επιτάσσει» μια θεσμική ανυπακοή. Δεν είναι η πρώτη φορά που το πράττουν και ο χρόνος θα δείξει μέχρι πού είναι διατεθειμένος «να τραβήξει το σκοινί» ο τούρκος πρόεδρος.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
