Από το 1974 και μετά οι σχέσεις της Ελλάδος με το ΝΑΤΟ έχουν βιώσει δύσκολες στιγμές. Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, η επίμονη αναθεωρητική στρατηγική της Αγκυρας, σε συνδυασμό με την απόφαση της Αθήνας να αποχωρήσει από το στρατιωτικό σκέλος της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας (μία κίνηση υπαγορευμένη μάλλον από «πολιτικό συναισθηματισμό», για την οποία η ελληνική πλευρά θα μετάνιωνε γρήγορα) και την παρελκυστική τακτική της Αγκυρας στην προσπάθεια επανόδου της διαμόρφωσαν ένα δηλητηριασμένο κλίμα. Και η πραγματικότητα είναι ότι αυτό το κλίμα δεν κατέστη ποτέ δυνατό να ξεπεραστεί.
Η ελληνοτουρκική αντιπαράθεση επιχειρήθηκε να τεθεί σε έναν «ιδιότυπο πάγο», εν μέσω μάλιστα και συνθηκών Ψυχρού Πολέμου. Ωστόσο, το «γυαλί είχε σπάσει» ανεπιστρεπτί. Η δε στρατηγική γεωγραφική θέση της Τουρκίας, σε συνδυασμό με την επιθυμία κύκλων του ΝΑΤΟ να μη δημιουργηθούν «αχρείαστες» τριβές στη νιοτιοανατολική πτέρυγα της Συμμαχίας, επέτρεψαν στην Αγκυρα να περάσει μέσα από τα συμμαχικά κανάλια κρίσιμες ρυθμίσεις και κείμενα (Luns Rulings και Aegean Islands Policy Guidance) που αναφανδόν στρέφονταν κατά των ελληνικών συμφερόντων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
