Να τος ο κλακαδόρος
Το βίντεο είναι τόσο απολαυστικό και διαφωτιστικό όσο εκείνο που ο πρόεδρος των Ρομά περιέγραφε πως «με το Αλέξη Τσίπρα, με το πωρθυπουργό» – πάλι στη Λαμία – «μπήκανε τα λεωφορεία, γίνανε οι μετακινήσεις πολύ σωστά, πολύ καλά. Από Καμηλόβρυση, από Ανθήλη». Ο Απόστολος Γκλέτσος μόλις ακούει την τσιπρική υπόσχεση για πολιτική αλλαγή χτυπάει παλαμάκια με πάθος. Κι όχι μόνο. Αρχίζει να κοιτά το πλήθος – το οποίο δεν χειροκροτεί – σχεδόν απειλητικά, ενώ φωνάζει «να τος, να τος ο πρωθυπουργός». Λογικό. Ενας αρχηγός χρειάζεται πάντα κλακαδόρους. Κι αν δεν έρχονται με πούλμαν, μπορεί να τους βρει ανάμεσα στους ηθοποιούς που εκβιάζουν το συναίσθημα του κοινού. Αλλωστε, το έχει πει μόνος του ο εμψυχωτής των Λαμιέων συριζαίων, η υποκριτική είναι ένα απ’ τα όπλα του στην πολιτική – η γκλέτσειος υποκριτική, βέβαια.
Ανταγωνισμός της συμβατότητας
Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν πήγε στην προσύνοδο του PES. «Είχε να ετοιμάσει την ομιλία στην ΚΟ του ΠαΣοΚ» υποστήριξαν συνεργάτες του για να δικαιολογήσουν την απουσία. Απέφυγε να βρεθεί στο ίδιο φωτογραφικό κάδρο με τον Τσίπρα επειδή ο Πρωθυπουργός τον κατηγορεί ότι ετοιμάζεται να συγκυβερνήσει μαζί του, ισχυρίστηκαν λάτρεις των παρασκηνιακών αναγνώσεων. Πάντως, ο λόγος της αποχής από τα ευρωσοσιαλιστικά δρώμενα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ διακήρυξε στις Βρυξέλλες τη «στενή συνεργασία» της Καϊλή με το ΕΛΚ και τη στήριξή της στον Μητσοτάκη. Οπως ακριβώς θα έκανε και ο κεντροαριστερός πρόεδρος. Ο ανταγωνισμός τους, με άλλα λόγια, βασίζεται στην αρχή της συμβατότητας. Γιατί ισχύει και για τους πολιτικούς ό,τι και για τους υπόλοιπους ανθρώπους: όσο περισσότερο εξομοιώνονται τόσο μεγαλύτερη η αντιπαλότητα.
Ο πολιτευτής τσάρος
Αν ήταν τσάρος της Οικονομίας ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, θα περιέγραφε μια συνάντησή του με τους τραπεζίτες σαν μια σκληρή διαπραγμάτευση που μπορούσες να κόψεις την ένταση στην ατμόσφαιρα με το μαχαίρι. Αν ήταν ο Γιάνης Βαρουφάκης, θα φλυαρούσε για το δίλημμα του φυλακισμένου που τους έβαλε. Αν ήταν ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, θα υπονοούσε την ταξική μειονεξία που ακόμη κι αυτοί νιώθουν απέναντι στην Οξφόρδη – προτού διατυμπανίσει τη δική του ταξική μεροληψία εις βάρος τους. Ο Χρήστος Σταϊκούρας, πάλι, συνόψισε το ραντεβού στη φράση «επί δύο ώρες μπινελικωνόμασταν». Γιατί όχι; Για ποιον λόγο να μην ξυπνήσει η λεβεντογέννα Ρούμελη μέσα του; Σε μια προεκλογική περίοδο, εξάλλου, ο πολιτευτής Φθιώτιδας υπερέχει του υπουργού Οικονομικών. Και πρέπει να φωνάξει στο εκλογικό σώμα «δεν τς άφ’κα σι χλουρό κλαρ’».
Φρέσκια ή παλιά;
Για τον πρώην πρόεδρό της είναι «Δούρειος Ιππος της ΝΔ». Για έναν μέχρι πρότινος σύντροφό της, «Πισπιρίγκου της Ευρωβουλής» – αφού η υπόθεσή της μονοπωλεί την επικαιρότητα, επιτρέποντας στην κυβέρνηση μια αλλαγή ατζέντας. Για τον συριζαίο αρχηγό, η ζωντανή απόδειξη πως η Ελλάδα κάνει εξαγωγή διαφθοράς στην Ευρώπη. Για την υπεράσπισή της, μια απλή εντολοδόχος ευρωπαϊκής πολιτικής, η οποία πήγε στο Κατάρ γιατί μεγαλύτερα απ’ την ίδια κεφάλια της Ενωσης αναζητούσαν ενεργειακά αποθέματα για να μην ξεπαγιάσει ο «κοσμάκης». Υπάρχει μια Εύα Καϊλή για κάθε γούστο, λοιπόν. Αλλά όλα τους την εγγράφουν στο συλλογικό υποσυνείδητο σαν εκείνη που απομάγευσε τους ψηφοφόρους απ’ τα φρέσκα πολιτικά πρόσωπα. Σαν εκείνη, δηλαδή, που τους υπογράμμισε ότι η νεαρή ηλικία του πολιτικού δεν συνεπάγεται και την περιλάλητη ανανέωση της πολιτικής – μια και κομματικοί σωλήνες επηρεάζουν την ανάπτυξη των παιδιών τους.
