Χαζεύοντας τις προάλλες ένα ντοκιμαντέρ για τους λύκους στη νήσο Βανκούβερ, σκέφτηκα πόσο χρήσιμο θα ήταν να προβάλλονται συχνότερα ντοκιμαντέρ και για το δικό μας είδος. Πρώτον, γιατί θα μας θύμιζε πως είμαστε κι εμείς ζώα περίπου όπως όλα τα άλλα και δεύτερον και σημαντικότερο, γιατί θα μας παρηγορούσε το γεγονός πως μερικά πράγματα που μας χρεώνουμε ως προσωπικές αποτυχίες, είναι απλά στη φύση μας.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τα επίκαιρα new year’s resolutions. Ητοι τους στόχους για τη νέα χρονιά. Είναι εντυπωσιακό πόσο όμοιοι είναι, παρά το γεγονός πως κάθε χρόνος – ειδικά τώρα τελευταία – δεν μοιάζει και πολύ με τον προηγούμενο. Μνημόνια, κορωνοϊοί, πόλεμοι, τα πάνω κάτω κι ακόμα οι διακηρύξεις μας είναι να αρχίσουμε γυμναστήριο, να κόψουμε το τσιγάρο και να χάσουμε κάνα κιλό.
Γιατί; Γιατί είναι στη φύση μας. Αναστενάζουν τα γυμναστήρια μέχρι του Αϊ-Γιαννιού και μετά την εγγραφή μην τον είδατε τον Παναή.
Μπορεί να βρει κανείς πολλές οδηγίες για το πώς οι στόχοι για τη νέα χρονιά δεν θα μείνουν στα χαρτιά. Σταχυολογώ: Να είναι ρεαλιστικοί (διότι δεν μπορεί να βάλεις στόχο πως θα χάσεις 30 κιλά σε δύο μήνες). Να είναι συμβατοί με τον χαρακτήρα μας (διότι δεν μπορεί μια ζωή καναπεδάτος, να θες ξαφνικά να πας στο Iron Man challenge). Να είναι συγκεκριμένοι (διότι δεν είναι και πολύ σαφές τι πρέπει να κάνει κανείς για να «είναι ευτυχισμένος», αν αυτή είναι για παράδειγμα η προσωπική του διακήρυξη). Μέσες-άκρες αυτά είναι. Αν πάντως είχαμε περισσότερα ντοκιμαντέρ για το είδος μας, θα είχαμε σίγουρα μάθει και κάποια βασικά πράγματα που εύκολα μπορούμε όλοι να κάνουμε και ακριβώς χάρη στη φύση μας θα είχαν εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, όλο και περισσότερες έρευνες τα τελευταία χρόνια υπογραμμίζουν πόσο σημαντικό και ανακουφιστικό είναι εμείς οι άνθρωποι να μιλάμε.
Καμιά φορά υποτιμάμε την αξία μιας καλής συζήτησης σε μια δύσκολη φάση για μας ή κάποιον φίλο, συνάδελφο ή ακόμη και άγνωστο συνταξιδιώτη. Οι επιστήμονες εξηγούν πως η προσέγγιση από μόνη της είναι ένα σημαντικό πρώτο βήμα βοήθειας. Οταν μάλιστα αντί να προσπαθούμε να πείσουμε τον διπλανό μας πως «δεν αξίζει να στεναχωριέται» προσφέρουμε γνήσια κατανόηση, τότε πετυχαίνουμε μια εγγυημένη συνταγή ανακούφισης. Με λίγα λόγια, ένα «καταλαβαίνω πως αυτό που περνάς είναι πολύ δύσκολο» θα έκανε τον κόσμο μας πολύ καλύτερο. Καλή χρονιά με περισσότερη ενσυναίσθηση.
