Στο δωμάτιο τάδε, της τάδε Παθολογικής, του τάδε νοσοκομείου στην καρδιά της Αθήνας νοσηλεύονται τρεις άνθρωποι. Δύο ηλικιωμένοι που πέρασαν πρόσφατα εγκεφαλικό και ένας νέος άνδρας, γεννημένος γύρω στο 1980. Ας συμφωνήσουμε να τον λέμε Πέτρο. Ο Πέτρος λοιπόν έχει το κρεβάτι κοντά στο παράθυρο, γεγονός που υπό άλλες συνθήκες μπορεί να έκανε τις ημέρες και τις νύχτες εκεί μέσα λίγο πιο εύκολες, μόνο που είναι καθηλωμένος και έτσι το προνόμιο της θέας λίγη σημασία έχει. Το δέρμα του είναι κίτρινο και η όψη του πολύ καταπονημένη.
Στο πλευρό του έχει έναν παιδικό του φίλο, έναν ευχάριστο και πάντα χαμογελαστό άνθρωπο, που μοιάζει να στέκεται δίπλα του με αυτό το αστείρευτο απόθεμα υπομονής και δύναμης, που μόνο κάτω από τέτοιες περιστάσεις ανακαλύπτει κανείς πως διαθέτει. Το δωμάτιο δεν έχει τηλεόραση και ο Πέτρος δεν μοιάζει να είναι και πολύ του Διαδικτύου. Ο χρόνος δεν γεμίζει εύκολα εκεί μέσα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
