Ο 39χρονος ιδιωτικός υπάλληλος Θωμάς Πιπέλιας πηγαίνει στο γήπεδο για περισσότερα από 20 χρόνια. Τα τελευταία χρόνια παίρνει μαζί του τον 6χρονο γιο του. Αλλοτε στο μπάσκετ και άλλοτε στο ποδόσφαιρό. Από πέρυσι που η ΑΕΚ απέκτησε γήπεδο, αγόρασε διαρκείας. Ηταν πολύ φορτισμένος όταν μιλήσαμε, την επομένη των γεγονότων. «Είναι μια πολύ δύσκολη μέρα. Το να κάθεσαι στην καφετέρια και να πίνεις τον καφέ σου και να σου την πέφτουν 200 φασίστες δολοφόνοι για να τσακωθούν, και έχουν έρθει ολόκληρο ταξίδι γι’ αυτό, ξεφεύγει τελείως! Είναι τρελό. Δεν είναι το δικό μας ποδόσφαιρό αυτό, δεν έχει καμία σχέση. Και δυστυχώς το πράγμα χειροτερεύει. Αισθάνομαι άσχημα σαν φίλαθλος που το πράγμα χειροτερεύει στη δική μου «βάρδια». Παλιότερα οι φίλαθλοι των αντίπαλων ομάδων πήγαιναν μαζί στο γήπεδο. Στη συνέχεια τους χώριζαν. Τώρα πια δεν υπάρχει ούτε αυτό γιατί διαπίστωσαν ότι δεν μπορεί η αστυνομία να διασφαλίσει ότι δεν θα γίνουν επεισόδια. Και τώρα, παρόλο που υπάρχει απαγόρευση, βρίσκουν τρόπο να κατέβουν μέχρι εδώ και να σφαχτούν. Είναι συγκλονιστικό. Πάνε να διαλύσουν το δικό μας ποδόσφαιρο, αυτό που μας αρέσει να βλέπουμε. Είναι τραγικό».
Τι είναι το δικό του γήπεδο; «Είναι ένα μικρό άγχος, ένα γλυκό άγχος ότι πάμε να κερδίσουμε. Δεν αφορά όμως μόνο εκείνη η μέρα. Είναι η καθημερινότητά μας. Να οργανωθούμε με τον φίλο μου πώς θα πάμε, να δούμε το πρόγραμμα, να δούμε πού θα αφήσουμε τα παιδιά μας αν δεν τα πάρουμε μαζί».
Αποφεύγει τα μεγάλα παιχνίδια όταν έχει μαζί τον γιο του. «Φροντίζω να πηγαίνουμε σε ένα παιχνίδι που ξέρω ότι θα είναι ήρεμο, ότι θα δει πολλά γκολ και θα το ευχαριστηθεί και αυτός και εγώ μαζί του. Δεν είναι τόσο ο φόβος των επεισοδίων που με κάνει να αποφεύγω να τον παίρνω μαζί μου. Δεν θέλω να ακούει τα υβριστικά συνθήματα που ακούγονται». Περιγράφει ότι τρόμαξε πέρυσι όταν είδε να εκτοξεύεται μια φωτοβολίδα από την απέναντι κερκίδα. «Με τάραξε πολύ γιατί θεώρησα ότι μπορεί να πέσει πάνω μου, πάνω στο παιδί. Από εκείνη τη μέρα φοβάμαι, δεν ξέρω αν θα τον ξαναπάρω στο γήπεδο».
