Η Ελλάδα δεν είναι μόνο μια χώρα παραδόξως νεωτερική, κατά την εύστοχη ανάλυση του Γ. Βούλγαρη, είναι συγχρόνως και μια χώρα μονίμως παγιδευμένη στις αντιφάσεις και στους εθνικούς μύθους της. Οχι μόνο σε επίπεδο πολιτικής ελίτ, κοινωνίας, αλλά θεσμικής συγκρότησης. Υποτίθεται ότι κορυφαίο επίτευγμα της φιλελεύθερης δημοκρατίας, στην οποία εσχάτως πολλοί ομνύουν, είναι ότι επιτρέπει στον καθένα να ζει σύμφωνα με τις πεποιθήσεις και τις αξίες του. Με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη στάση απέναντι στη θρησκεία. Χριστιανοί, μουσουλμάνοι, αγνωστικιστές θεωρούνται αυτονοήτως πολίτες με ίσα δικαιώματα.
Στην Ελλάδα των προκαταλήψεων όμως, όπως θυμόμαστε από την περιβόητη κρίση των ταυτοτήτων, έρχεται τη μια μέρα η υπουργός Παιδείας και βάζει τέλος στα πιστοποιητικά θρησκευτικών φρονημάτων στους τίτλους σπουδών. Μόνο που, πριν αλέκτορα φωνήσαι, έρχεται το Συμβούλιο της Επικρατείας, το πιο προοδευτικό κατά κανόνα ανώτατο δικαστήριο και αποφασίζει ότι με τη διδασκαλία των Θρησκευτικών «πρέπει να επιδιώκεται η ανάπτυξη της ορθόδοξης χριστιανικής συνείδησης και ότι το μάθημα αυτό απευθύνεται αποκλειστικά στους ορθόδοξους χριστιανούς μαθητές». Τουλάχιστον σώζει τα προσχήματα επιτρέποντας σε όσους δεν είναι ορθόδοξοι να απέχουν από το μάθημα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
