Μέρες καλής δημοσιογραφίας

Θα ήταν 1986 ή 1987 όταν ο Θεόδωρος Καρατζάς από τη θέση του υφυπουργού Εθνικής Οικονομίας, με υπουργό τον Κώστα Σημίτη, προετοίμαζε την απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος και της Κεφαλαιαγοράς. Νεαρός οικονομικός συντάκτης τότε στην «Ελευθεροτυπία», έτυχε να βρω ένα δημόσιο έγγραφο που κατέγραφε τις αιτήσεις εισαγωγής επενδυτικών κεφαλαίων για επιχειρηματικούς σκοπούς. Υπήρχαν ακόμη περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων και οποιαδήποτε εισαγωγή με σκοπό άμεσες επενδύσεις απαιτούσε έλεγχο και εγκρίσεις από το αρμόδιο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας. Σε εκείνο το έγγραφο ανάμεσα στα άλλα περιλαμβάνονταν και δύο αιτήσεις εισαγωγής 2 εκατ. δολαρίων η καθεμία, από τις μεγαλύτερες τότε επιχειρηματικές οικογένειες της χώρας για την ίδρυση νέων τραπεζών. Η πρώτη έφερε την υπογραφή του Βαρδή Βαρδινογιάννη για την ανασύσταση της Τράπεζας Χίου και η δεύτερη του Γιάννη Λάτση για την ίδρυση της Ευρωεπενδυτικής Τράπεζας. Οι ειδήσεις ήταν μεγάλες για εμένα, καθώς για πρώτη φορά έπειτα από κάμποσες δεκαετίες εκδηλωνόταν έμπρακτο ενδιαφέρον για την ίδρυση νέων τραπεζών, προφανώς εν όψει της επερχόμενης απελευθέρωσης. Εμπλεος ενθουσιασμού ενημέρωσα τους αρχισυντάκτες μου, έγραψα το σχετικό κείμενο και αποχώρησα το βράδυ της Παρασκευής. Την Κυριακή νωρίς-νωρίς αγόρασα την εφημερίδα, την άνοιξα σχεδόν αυτόματα και έκπληκτος διαπίστωσα ότι το θέμα δεν είχε δημοσιευθεί. Αρχισα να διερωτώμαι τι συνέβη, τι δεν έκανα καλά. Οι απορίες λύθηκαν το απόγευμα της Κυριακής, όταν φθάνοντας στην εφημερίδα μού είπαν να πάω γρήγορα στα γραφεία του Φυντανίδη και του Τεγόπουλου. Ο πρώτος με υποδέχθηκε με φωνές του τύπου «πού τα βρήκες αυτά που γράφεις, μίλησες με τον Βαρδινογιάννη, μίλησες με τον Λάτση;». «Μα δεν χρειαζόταν», ανταπάντησα, «έχω το σχετικό έγγραφο». «Αλλη φορά να διασταυρώνεις τις ειδήσεις» επέμεινε εκείνος και με παρέπεμψε στον Κίτσο. Ακουσα και από εκείνον τα ίδια σε πιο χαμηλούς τόνους, αλλά το σήμα ήταν ένα: «Για τέτοιου επιπέδου θέματα, ενημερώνουμε και διασταυρώνουμε».