Η αλήθεια να λέγεται. Ο Πούτιν στην Ουκρανία πετάει από επιτυχία σε επιτυχία.
Πρώτα ξεκίνησε «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» και μια εποχούμενη ρωσική φάλαγγα πήγε να καταλάβει το Κίεβο και να ρίξει τους ναζιστές.
Υποτίθεται ότι θα ήταν μια απλή και εύκολη επιχείρηση μερικών ημερών.
Τα βρήκε όμως μπαστούνια, μάζεψε την «επιχείρηση» και γύρισε πίσω. Συνεπώς οι ναζιστές τη γλίτωσαν.
Υστερα προσπάθησε να καταλάβει τέσσερις περιοχές της Ανατολικής, Βορειοανατολικής και Νοτιοανατολικής Ουκρανία.
Δεν ξέρω σε ποια έκταση τις κατέλαβε αλλά οι Ουκρανοί έκαναν αντεπίθεση. Ετσι η «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» έμπλεξε γενικώς και μάζευαν τους ρώσους κατακτητές με τα κάρα.
Βεβαίως η Ρωσία κατηγορεί τη Δύση ότι ενισχύει και εξοπλίζει την Ουκρανία, αλλά ποιος τους είχε πει ότι δεν θα το έκανε; Και ότι θα καθόταν στην άκρη να κοιτάζει;
Για να ξεμπλέξει, ο Πούτιν είχε άλλη μια μεγαλοφυή ιδέα: προσάρτησε με το «έτσι θέλω» τις περιοχές αυτές στη Ρωσία.
Και επειδή οι μεγαλοφυείς ιδέες έχουν κοντά ποδάρια, οι Ρώσοι αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από τη Χερσώνα, την οποία είχαν μόλις είχαν προσαρτήσει.
Να θυμίσω ότι όλο το νταβαντούρι ξεκίνησε πριν εννέα μήνες επειδή η Ρωσία δεν ήθελε να ενισχυθεί το ΝΑΤΟ με την είσοδο της Ουκρανίας.
Μόνο που από τότε, πήραν σειρά για να μπουν στο ΝΑΤΟ δύο πρώην ουδέτερες χώρες (η Σουηδία και η Φινλανδία) που φοβήθηκαν τους τραμπουκισμούς και τις απειλές της Ρωσίας.
Με άλλα λόγια δηλαδή, όχι μόνο δεν αποδυναμώθηκε η ατλαντική συμμαχία αλλά συνέβη το αντίθετο.
Σταματάω εδώ προς το παρόν. Υποθέτω ότι τόσο αποτυχημένη «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» δεν έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα.
Και επειδή είναι ειλικρινά απορίας άξιο πώς μια μεγάλη δύναμη μπόρεσε να πέσει τόσο έξω σε όλα, νομίζω ότι τρεις εξηγήσεις υπάρχουν.
Είτε υπερτίμησαν τους εαυτούς του. Είτε υποτίμησαν τους άλλους. Είτε έκαναν και τα δύο.
