Πώς περνάει ο καιρός. Ηταν 9 Φεβρουαρίου όταν ο Πρωθυπουργός μάς ανακοίνωσε ότι «διανύουμε το τελευταίο μίλι προς την ελευθερία».
Από τότε πέρασαν πεντέμισι μήνες. Κι αυτό το άτιμο μίλι ακόμη να το τελειώσουμε. Θα πρέπει να είναι το μακρύτερο μίλι στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Διότι μπορεί ο Καβάφης να μας είχε προειδοποιήσει «τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας / τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι» αλλά πού να φανταστεί ο άνθρωπος ότι θα πέφταμε πάνω στον Πολάκη, σε αντι-εμβολιαστές, στον 666 και στον Εωσφόρο, στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την Τζάκρη και σε όλο το τσίρκο που συναντήσαμε στο ταξίδι;
Το υποχθόνιο κύμα ανορθολογισμού της ελληνικής κοινωνίας βγήκε να αναμετρηθεί με την πανδημία. Σε βάρος μας.
Θα τους περάσει; Ελπίζω όχι. Η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα. Μετά τους Αγανακτισμένους και τους Ψεκασμένους, δύσκολα θα γεμίσουν οι πλατείες με Αντιεμβολιαστές. Πιθανότερο είναι να γεμίσουν οι ΜΕΘ.
Αλλά ο πόλεμος δεν έχει κερδηθεί. Διότι οι πόλεμοι ποτέ δεν κερδίζονται με λούφα και παραλλαγή. Το έχω ξαναπεί: είναι η μάχη της γενιάς μας. Οι λιπόψυχοι και οι λιποτάκτες δεν έχουν την πολυτέλεια της απουσίας τους.
Προς το παρόν δεν βλέπω στην πρώτη γραμμή πολλούς καλλιτέχνες, διανοουμένους, πνευματικούς ανθρώπους. Οι εξαιρέσεις είναι αξιέπαινες αλλά λίγες.
Σε τελευταία ανάλυση, περισσότερο δίνουν τη μάχη την καλή οι διάφορες κοπελίτσες που εμβολιάζονται και το αναρτούν με τσαχπινιά στο Instagram.
Αντιθέτως δεν μπορώ να εξηγήσω τη στάση διαφόρων «δικαιωματιστών» που μας έχουν ζαλίσει τον έρωτα με τους μετανάστες, τους διαδηλωτές ή την αφεντομουτσουνάρα τους αλλά δεν έχουν βρει μια λέξη να πουν για τον εμβολιασμό. Η Διεθνής Αμνηστία τούς μάρανε!
Ασε που μερικοί κλείνουν το μάτι στα δικαιώματα των ανισόρροπων. Αναμενόμενο. Συνήθως κόπτονται πολύ και γενικώς για δικαιώματα αλλά καθόλου για υποχρεώσεις ή ευθύνες. Και κάπως έτσι πρωταγωνιστούν στη λούφα.
Διότι η μάχη της γενιάς μας είναι ταυτοχρόνως και υποχρέωση και ευθύνη.
