Μπορεί κάποιος καλύτερα; Απαντά κανείς στο ερώτημα και χωρίς να αυτοξιολογηθεί. Και να μην μπορείς εσύ καλύτερα, αρκεί να μπορεί ο άλλος χειρότερα. Και να χάνει στροφές η κυβέρνηση, αρκεί να υπάρχει μια αντιπολίτευση που αυτοαναιρείται ως αξιόπιστη εναλλακτική λύση. Αρκεί στο φάλτσο της Ικαρίας του ενός, ο άλλος να «αποδέχεται το ρίσκο» της διασποράς του ιού στις διαδηλώσεις. Ή φτάνει, όταν στο οργανωμένο έγκλημα οι σφαίρες πέφτουν σαν το χαλάζι, ο άλλος να δείχνει πως δεν αγωνιά για την ασφάλεια των πολιτών αλλά για τους μπαχαλάκηδες των πανεπιστημίων.
Είναι μια δημοσκοπική εικόνα που η αντιπολίτευση προσπαθεί να ξορκίσει με «θεσμικές παρεμβάσεις» – δεν φταίμε εμείς, φταίνε οι δημοσκόποι και, όπως πάντα, τα μέσα ενημέρωσης που όχι μόνο δεν καταγγέλλουν την κυβέρνηση, αλλά παίζουν και δημοσκοπήσεις. Κάπως έτσι ένα πολιτικό αδιέξοδο μετατρέπεται σε υπαρξιακό. Αυτός που ναρκισσευόταν κάποτε με το ηθικό του πλεονέκτημα έχει εγκλωβιστεί σήμερα σε ένα είδος αυτοαναφορικής μειονεξίας. Τι μένει; Τίποτε περισσότερο από κάτι που ακούγεται σαν αντιπολιτευτική γκρίνια για ό,τι περπατάει και ό,τι πετάει – ε όχι και ευέλικτο ωράριο, ε όχι και να ψηφίζουν όλοι οι απόδημοι, ε όχι και ο Dior στην τσιμεντοφορούσα Ακρόπολη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
