Το ΠαΣοΚ έβγαλε νέο αρχηγό και είναι κατανοητό να ενδιαφέρονται, να αναρωτιούνται ή να προβληματίζονται πολλοί για την πορεία του.
Καλόπιστα ή κακόπιστα. Εντός κι εκτός ΠαΣοΚ, να το δεχθώ κι αυτό.
Ακόμη και ο πρώην μετακλητός υπάλληλος του Τσίπρα δηλώνει ότι περιμένει «να δούµε τον Ανδρουλάκη» («Αυγή», 26/12). Τι νοιάζει άραγε έναν πρώην κομμουνιστή να δει τον Ανδρουλάκη; Υπηρέτησαν μαζί στην Κομσομόλ ή σπούδασαν παρέα στην Κουτβ;
Ας δεχθούμε όμως πως όλοι, εχθροί και φίλοι, μπορεί να έχουν κάποια προσδοκία ή κάποια προσμονή. Ιδιοτελή ή ανιδιοτελή. Κανείς ποτέ δεν έχασε περιμένοντας.
Αλλά με κάποιες εύλογες εξαιρέσεις. Από τον Αλ. Μητρόπουλο έως τον Ν. Μπίστη γιατί άραγε κόπτονται για το ΠαΣοΚ όσοι εγκατέλειψαν το ΠαΣοΚ και την κοπάνησαν για τον ΣΥΡΙΖΑ;
Τι νοιάζει τους κοπανατζήδες το μικρό κόμμα που εγκατέλειψαν με κάθε βλακώδη πρόφαση (το Μνημόνιο ή τις Πρέσπες) για να τρέξουν στην αγκαλιά του μεγαλύτερου μαγαζιού;
Και πού ξανακούστηκε οι «φευγάτοι» να δίνουν μαθήματα «σωστού ΠαΣοΚ» σε εκείνους που έμειναν;
Μεταξύ μας, νομίζω πως τρεις σκασίλες έχουν για το ΠαΣοΚ. Αυτό που βασικά προσπαθούν είναι μέσα από τον Ανδρουλάκη να δικαιώσουν τη δική τους επιλογή.
Σου λένε: αν ο Ανδρουλάκης φέρει το ΠαΣοΚ στον ΣΥΡΙΖΑ, εμείς δεν θα είμαστε πια κοπανατζήδες ή αποστάτες ή καιροσκόποι, αλλά πρωτοπόροι. Οι οποίοι απλώς έκαναν τη σωστή επιλογή λίγο νωρίτερα από τους άλλους.
Αν θέλετε την γνώμη μου, ο Ανδρουλάκης δεν θα τους κάνει το χατίρι.
Για έναν απλούστατο λόγο: επειδή δεν τον συμφέρει.
Αν ανοίξει την πόρτα στους προηγούμενους κοπανατζήδες, την ανοίγει και στους επόμενους. Οταν η κοµµατική αρπαχτή δεν συνεπάγεται βαριά ηθική καταδίκη, τότε η κοπάνα καθίσταται νομιμοποιημένο πολιτικό προϊόν.
Και υποθέτω πως ο Ανδρουλάκης δεν έχει κανέναν λόγο να μπλέξει σε τέτοια νταραβέρια.
Ιδίως όταν οι κοπανατζήδες δεν έχουν κάτι ιδιαίτερο να του προσφέρουν.
