Κινεζικός εφιάλτης…

Βλέπω τη βαρβαρότητα του κινεζικού καθεστώτος απέναντι στους κορωνόπληκτους και εξεγείρομαι. Σπάνε πόρτες και παράθυρα, παίρνουν τους νοσούντες βίαια από τα σπίτια τους και τους στοιβάζουν σε οικήματα καραντίνας, αποχωρίζουν παιδιά από τους γονείς τους, σκοτώνουν τα κατοικίδιά τους, δεν ορρωδούν προ ουδενός και διερωτώμαι πώς αλήθεια συμβαίνουν όλα αυτά με μόνες αντιδράσεις τα ουρλιαχτά από τα διαμερίσματα και τις απόπειρες αυτοκτονίας. Κάτι πιο βαθύ λοιπόν συμβαίνει στην Κίνα. Ο αυταρχισμός έχει φωλιάσει στις ψυχές των πολιτών, αντιμετωπίζεται ως τυπική στάση και συμπεριφορά. Και η εικόνα του ρομποτόσκυλου με την ντουντούκα στον ώμο να καλεί τους κατοίκους να υπακούσουν στις οδηγίες των Αρχών με ξεπερνάει. Παραπέμπει στου Οργουελ την περιγραφή στο «1984». Αυτές οι δυστοπικές εικόνες και οι άλλες οι πολεμικές από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία με πείθουν ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση αποτελεί το ευγενέστερο μεταπολεμικό πολιτικό οικοδόμημα στον πλανήτη. Και δεν το διαπραγματεύομαι με κανέναν, όσα και αν της καταλογίζει κανείς… Τόσο απλά, τόσο καθαρά…