Κι όμως είναι ακόμη εδώ

5 Ιουλίου 2015, Μέγαρο Μαξίμου. Στη μεγάλη αίθουσα των συσκέψεων είναι μαζεμένοι υπουργοί, κάποια τρολ που είχαν γίνει κρατικά στελέχη και συνεργάτες. Κοιτούν στην τηλεόραση τις ανακοινώσεις για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος: «Σύμφωνα με το exit poll το αποτέλεσμα υπέρ του ΟΧΙ θα ξεπεράσει το 61%». Αρχίζουν να πανηγυρίζουν ξέφρενα, ο Φλαμπουράρης αγκαλιάζεται με τον Βαρουφάκη, δίπλα τους η Ελενα Κουντουρά των ΑΝΕΛ ξεκαρδίζεται στα γέλια. Ο Αλέξης Τσίπρας με τον Νίκο Παππά βγαίνουν χαρούμενοι από το γραφείο του πρώτου.

Είναι οι σκηνές που κατέγραψε στο ντοκιμαντέρ του «This is a coup» ο Πολ Μέισον. Στη συνέχεια η κάμερα βγαίνει στο Σύνταγμα, όπου έχουν στηθεί χοροί και πανηγύρια. Κάπου μακριά, η μειοψηφία του 38,6% παρακολουθούσε τις σκηνές με φόβο, προσπαθώντας να φανταστεί τι θα ακολουθούσε. Ηταν η στιγμή που το «μέτωπο της λογικής», οι «Μένουμε Ευρώπη», οι «Παραιτηθείτε», το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο», «το ακραίο Κέντρο», αυτό το 38,6% στο οποίο αποδόθηκαν τόσοι τίτλοι, προσφωνήσεις και χαρακτηρισμοί, γύρισε την κλεψύδρα. Στα επόμενα χρόνια θα κατάφερνε να γίνει πλειοψηφικό και να πετύχει μία νίκη σαρωτική. Μα βασικά στρατηγική. Πολλοί λένε πως το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο ολοκλήρωσε τον ιστορικό του κύκλο με την εκλογική καθίζηση του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όμως έτσι;