Το «σώμα της ελληνικής Παιδείας» έχει πονέσει πολύ επί δεκαετίες. Σειρά υπουργών έχουν προσπαθήσει, με αλλαγές επί αλλαγών, να αφήσουν τη σφραγίδα τους – στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων χωρίς αποτέλεσμα. Στην εποχή που ζούμε όμως, τα λάθη και οι ολιγωρίες δεν επιτρέπονται πλέον. Δεδομένων και των δημογραφικών τάσεων, με τη ραγδαία γήρανση του πληθυσμού στον δυτικό κόσμο (με τα στοιχεία για τη χώρα μας να είναι πολύ ανησυχητικά), η ποιοτική εκπαίδευση καθίσταται συνθήκη «εκ των ων ουκ άνευ» για την οικονομική ανάπτυξη και την απασχόληση.
Η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως βρέθηκε σχεδόν εξαρχής στο επίκεντρο της κριτικής. Το εν λόγω χαρτοφυλάκιο μοιάζει άλλωστε με «ηλεκτρική καρέκλα». Η πανδημία και η επίδρασή της σε όλα τα επίπεδα εκπαίδευσης έφεραν την κυρία Κεραμέως σε δύσκολη θέση και τα «κλειστά σχολεία» έπληξαν το προφίλ της. Θα ήταν όμως πολύ άδικο να μην αναγνωριστεί στην υπουργό Παιδείας ότι σε αντίθεση με ορισμένους πρόσφατους προκατόχους της, που το μοναδικό πράγμα που έκαναν ήταν να ιδρύουν πανεπιστημιακά τμήματα για μικροπολιτικούς λόγους και σκοπούς, εκείνη είχε διαμορφώσει – υπό την καθοδήγηση του Κυριάκου Μητσοτάκη – ένα σχέδιο που ανέλαβε μετά την εκλογική επικράτηση του Ιουλίου 2019 να εφαρμόσει.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
