Δεν θα χρειαζόταν να κάνει κανείς πολλά. Θα αρκούσε να έπαιρνε αυτούσιο τον λόγο του Μίκη Θεοδωράκη και να άλλαζε μόνο μερικές λέξεις. Αντί για Βελιγράδι, Κίεβο. Αντί για εθνοκάθαρση, αποναζιστικοποίηση. Αντί για αιρετική, απείθαρχη. Και να πώς θα ακουγόταν το απόσπασμα: «Αυτά περί αποναζιστικοποίησης είναι προσχήματα. Μοναδικός τους στόχος είναι να μεταβάλουν την απείθαρχη Ουκρανία σε καμένη γη. (…) Κίεβο, τραγουδάμε για σένα, είμαστε στο πλευρό σας, το δίκαιο είναι μαζί σας και το δίκαιο θριαμβεύει».
Θα αρκούσε εάν στην αντιπολεμική διάθεση εκπροσώπων του καλλιτεχνικού κόσμου κυριαρχούσε η πολιτική οκνηρία. Βαριέσαι. Και όταν βαριέσαι, τι κάνεις; Αντιγράφεις τη φόρμα, κοπιάρεις το παρελθόν. Αυτό όμως που κυριαρχεί δεν είναι η οκνηρία, αλλά η απροθυμία. Δεν είναι πως βαριέσαι, είναι πως δεν θέλεις. Και τότε τι κάνεις; Καλύπτεις την απροθυμία σου με έναν τόσο πολύχρωμο πασιφισμό που γίνεται ανώδυνος. Βολεύεσαι πίσω από την ειρήνη – εκείνη την αόριστη ειρήνη που, σαν τον άυλο άνθρωπο, είναι η απάντηση σε κάθε ερώτημα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
