Με τον γιο μου Ερμή διαβάζουμε το «Χριστουγεννιάτικο παραμύθι» του Καρόλου Ντίκενς, του συγγραφέα που «επινόησε» τα Χριστούγεννα. Ο μικρός έχει χαθεί στην ιστορία. Το Φάντασμα του Περασμένου Χρόνου, το Φάντασμα του Παρόντος χρόνου, το Φάντασμα του Μελλοντικού χρόνου. Εγραψαν για το βιβλίο του πως «Ο Ντίκενς κατά έναν τρόπο «μεταποιεί» βιβλικές σκηνές και σύμβολα, βρίσκοντας τρόπο ακόμη και για μία νέα ανάγνωση του βαπτίσματος». Ο Ερμής με βάζει να το διαβάζω δύο, τρεις, τέσσερεις, πάμπολλες φορές. Και βέβαια εκείνο που τον εντυπωσιάζει πιο πολύ είναι η μεταστροφή του Σκρουτζ.
Ντίκενς ξανά. Το αγαπημένο μου βιβλίο όταν ήμουν μικρός ήταν ο Ολιβερ Τουίστ. Εχοντας περάσει αρκετά δύσκολη παιδική ηλικία για διαφόρους λόγους είχα αποφασίσει μέσα μου ότι «οι μεγάλοι έχουν άδικο» και ότι η «συναισθηματική» αλλά και «κοινωνική» μου αγωγή θα εξελισσόταν μέσα από τα βιβλία. Μέσω αυτής της παιδικής υπερβολής έγινε φαίνεται μια υπόγεια ταύτιση με τον κεντρικό ήρωα ο οποίος ήταν σαν ζωντανός μπροστά μου και μέσα μου. Το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα συνέχεια. Μάλιστα θυμάμαι κι ένα μιούζικαλ σε σκηνοθεσία Κάρολ Ριντ που έγινε με βάση το έργο όπου έπαιζε ένα ξανθό παιδάκι, ο Μαρκ Λέστερ, ο οποίος έγινε άμεσα ο αγαπημένος μου ηθοποιός της εποχής.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
