Με τη θητεία της να ξεκινάει «Παρασκευή και 13», η νέα Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποδεικνύει αν μη τι άλλο ότι δεν είναι προληπτική.
Αν και θα είχε λόγους. Κανείς Πρόεδρος δεν έχει ορκιστεί χωρίς χειραψίες, χωρίς φιλιά, χωρίς αγκαλιές, σχεδόν σε συνθήκες καραντίνας. Η Βουλή ήταν μισοάδεια και τα συγχαρητήρια από απόσταση.
Λίγο αργότερα, ο απερχόμενος Πρόεδρος προσφώνησε τη διάδοχό του απονέμοντας εύσημα στη θητεία της και η νέα Πρόεδρος αντιφώνησε ευγενικά λέγοντας κάποια καλά λόγια για τον προκάτοχό της.
Ολα στα πλαίσια του κανονικού. Και του αναμενόμενου. Κανείς δεν περιμένει από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας να κάνει περισσότερα από όσα της επιτρέπει το Σύνταγμα. Μας αρκεί να ασκήσει με επάρκεια τον ρυθμιστικό της ρόλο.
Νομίζω ότι αυτό είναι το κρίσιμο σημείο στο οποίο ο Π. Παυλόπουλος αποδείχτηκε αμφιλεγόμενος. Επιφύλαξε στον εαυτό του έναν ρόλο που δεν ήταν γι’ αυτόν.
Ακόμη κι η θεωρία ότι «κράτησε την Ελλάδα στο ευρώ» είναι εντελώς ανυπόστατη κι επινοήθηκε εκ των υστέρων από υποστηρικτές του.
Η Ελλάδα έμεινε στο ευρώ επειδή μετά το δημοψήφισμα ο τότε πρωθυπουργός έκανε την περίφημη κωλοτούμπα – οφείλουμε να του το χρεώσουμε ή να του το πιστώσουμε, ανάλογα με την οπτική του καθενός…
Αν ο Τσίπρας δεν είχε κάνει την κωλοτούμπα, η Ελλάδα θα είχε φύγει από την ευρωζώνη με τις κλωτσιές και δεν την έσωζε κανένας Παυλόπουλος, Γιούνκερ ή Ολάντ.
Πρακτικά ήταν η τέταρτη φορά από το 1974 που ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας χρειάστηκε να ασκήσει ουσιαστικά τον ρυθμιστικό ρόλο του.
Η πρώτη ήταν το διάστημα 1989-1990 με τις τριπλές εκλογές. Ο Χρ. Σαρτζετάκης κινήθηκε εντελώς τυπικά και δεν ενόχλησε κανέναν.
Η δεύτερη ήταν το 1992 με το Μακεδονικό. Τότε ο Κ. Καραμανλής άσκησε έναν πιο παρεμβατικό ρόλο αλλά με τα γνωστά ατυχή αποτελέσματα.
Η τρίτη ήταν το 2011, όταν ο Κ. Παπούλιας επιχείρησε να οδηγήσει σε μια συγκυβέρνηση ΠαΣοΚ και ΝΔ. Η προσπάθειά του πέτυχε, αλλά η ιδέα ήταν κακή επί της ουσίας και ουσιαστικά αποδιάρθρωσε το πολιτικό σύστημα.
Η τέταρτη ήταν το καλοκαίρι του 2015 με τον Π. Παυλόπουλο. Στο όνομα του ευρώ, ο Πρόεδρος απλώς οδήγησε την αντιπολίτευση να περιορίσει το κόστος της κωλοτούμπας του πρωθυπουργού.
Τελικά ο Παυλόπουλος δεν κράτησε την Ελλάδα στο ευρώ, ακριβώς όπως ο Καραμανλής δεν έλυσε το Μακεδονικό και ούτε ο Παπούλιας έβγαλε τη χώρα από την κρίση. Καλώς η κακώς, δεν ήταν η δουλειά τους.
Τι συμπέρασμα βγάζω; Οτι εκτός από συνταγματικό είναι και πολιτικό λάθος μια ανάμειξη του όποιου Προέδρου με σαφή πολιτικά (και δεν εννοώ κομματικά…) χαρακτηριστικά. Η δουλειά του δεν είναι να δίνει λύσεις σε ένα αδιέξοδο, ούτε να επιλέγει λύσεις, αλλά να ρυθμίζει τις προσπάθειες των πολιτικών αρχηγών να άρουν το αδιέξοδο.
Γι’ αυτό υποθέτω ο Πρωθυπουργός επέλεξε (μεταξύ άλλων κριτηρίων…) ένα «μη πολιτικό πρόσωπο». Ενα πρόσωπο δηλαδή που δεν θα επιδιώξει τέτοια ανάμειξη, ακόμη και με τις πιο αγαθές προθέσεις.
Κατά μια έννοια, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου ήταν η υποψήφια που ο Μητσοτάκης έψαχνε από την αρχή. Δεν ξέρω καν αν αναζήτησε κάτι άλλο – με εξαίρεση ίσως την παρεξήγηση που δημιουργήθηκε κάποια στιγμή για τα προεκλογικά προεδρικά διατάγματα με την ηγεσία της Δικαιοσύνης…
Υπό αυτή την έννοια ο Πρωθυπουργός απέκτησε την Πρόεδρο που ήθελε. Θα δούμε στη συνέχεια αν ήταν και η Πρόεδρος που χρειαζόταν.
Αλλωστε μια καλή υποψήφια και μια καλή Πρόεδρος δεν είναι πάντα το ίδιο πράγμα.
Τι είδαν οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης»
Στις 28 Φεβρουαρίου οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» δημοσιεύουν ένα ρεπορτάζ με τίτλο «Η Τουρκία πιέζει την Ευρώπη για βοήθεια στη Συρία. Θέλει να ανοίξει τα σύνορα για τους πρόσφυγες».
Το υπογράφουν η Matina Stevis-Gridneff και ο Patrick Kingsley. Το ρεπορτάζ αναφέρεται σε έναν 23χρονο σύρο Κούρδο, τον Σομάρ Αλ Χουσεΐν, ο οποίος βρίσκεται στην τουρκική πλευρά των συνόρων.
Ο Σομάρ έχει μόνο ένα χέρι, χρειάζεται επειγόντως νοσοκομείο για τα μάτια του και ψάχνει κάποιον να τον βοηθήσει να περάσει στην Ελλάδα.
Στις 10 Μαρτίου έχουμε νέο ρεπορτάζ της ίδιας εφημερίδας και των ίδιων δημοσιογράφων (συν κάποιοι πρόσθετοι συνάδελφοί τους…) με τίτλο «Είμαστε σαν ζώα. Μέσα στη μυστική εγκατάσταση των Ελλήνων για τους μετανάστες».
Τι άλλο κοινό έχουν τα δύο ρεπορτάζ; Τον φίλο μας Σομάρ Αλ Χουσεΐν. Αυτή τη φορά μαθαίνουμε ότι στις 28 Φεβρουαρίου είχε μεταφερθεί με λεωφορείο στα σύνορα από τους Τούρκους – πράγμα που δεν αναφερόταν στο πρώτο ρεπορτάζ.
Μετά πέρασε ένα πρωί τον Εβρο, συνελήφθη από τους συνοριοφύλακες και μεταφέρθηκε σε μια «μυστική εγκατάσταση», όπου «διάφορους μετανάστες» τους μεταχειρίζονταν οι Ελληνες «σαν ζώα».
Στο δημοσίευμα οι «διάφοροι μετανάστες» ή οι «εκατοντάδες μετανάστες» είναι τελικά ο εξής ένας, ο Σομάρ. Ο οποίος, αν και μονόχειρας, αν και με άρρωστα μάτια, καταφέρνει και πάει παντού.
Οχι μόνο έφτασε με χίλιους κόπους στη «μυστική εγκατάσταση», αλλά μπόρεσε να μεταδώσει από μνήμης στους «Τάιμς» τις «δορυφορικές συντεταγμένες» της, παρ’ όλο που του είχαν πάρει το κινητό.
Χάρη στις συντεταγμένες αυτές, οι «Τάιμς» κατάφεραν να εντοπίσουν την τοποθεσία της εγκατάστασης.
Ευτυχώς τους βοήθησε κι ένας «πρώην εισηγητής των Ηνωμένων Εθνών» (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό…) για «τα ανθρώπινα δικαιώματα των μεταναστών», που τώρα είναι καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο ΜακΓκιλ του Καναδά.
Ομολογώ ότι τα δύο ρεπορτάζ είναι εντυπωσιακά. Αποκαλύπτουν τη δραματική κατάσταση στον Εβρο όπου «μυστικές εγκαταστάσεις» κάνουν τη ζωή δύσκολη σε μονόχειρες σύρους πρόσφυγες που ψάχνουν νοσοκομείο για τα μάτια τους.
Μου θυμίζουν δε μια ανάλογη δραματική περίπτωση, όταν ένα μικρό κοριτσάκι πήγαινε τρόφιμα στην άρρωστη γιαγιά του και μπλέχτηκε με έναν λύκο.
Το κοριτσάκι το φώναζαν «Κοκκινοσκουφίτσα» αλλά οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» δεν λένε τι σχέση είχε με τον Σομάρ.
Διαγωνισμός
Ο εθνικός διαγωνισμός ανοησίας για τον κορωνοϊό εμπλουτίζεται καθημερινά.
Μετά τον Αμβρόσιο, τον Πολάκη, τη Δούρου, τον Βελόπουλο, τον Κούλογλου, τον Κραουνάκη, τον αντιπρύτανη του ΑΠΘ, τη Γιαμαρέλου κ.λπ., έχουμε νέο υποψήφιο για μετάλλιο. Τον Παπαδημούλη.
Αφού πρώτα ανέλυσε ταξικά τη μετάδοση του ιού, κατέληξε σε μια… αριστερή προειδοποίηση!
«Ας το σκεφτούν οι Ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού και του Ολα Ιδιωτικά» (13/3).
Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση ο κορωνοϊός ξεκίνησε από μια επαρχία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας όπου κυκλοφορούν πολλοί αριστεροί εχθροί του νεοφιλελευθερισμού αλλά τίποτα το ιδιωτικό.
Τελικά μάλλον προτιμώ το ανέκδοτο του Κούλογλου με τα παρθένα δάση και το άλλο της Δούρου με την απόψυξη στην Αρκτική!
