Η θεία μου η Φρειδερίκη

χω μια θεία που τη λένε Φρειδερίκη κι από μικρή αυτή η περίπτωση μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Πώς βρέθηκε δίπλα στα Τούλα, Λίτσα και Βασίλω αυτό το εξωτικό «Φρει-δε-ρί-κη»; Κατά τρόπο αξιοθαύμαστο δε, στην περίπτωση της θείας μου, το όνομα έμεινε αναλλοίωτο. Ουδείς τόλμησε να το απομειώσει στο σύνηθες Φρειδερικούλα-Κούλα που, όπως ξέρετε, έκανε θραύση παλιά στην ελληνική περιφέρεια. Στο μεταξύ έχω κι έναν θείο που τον είπαν Δημοκράτη. (Αλήθεια. Δεν τα βγάζω απ’ το μυαλό μου.) Ενώ όμως άπαντες οι συγγενείς ήταν παραπάνω από πρόθυμοι να μου εξηγήσουν πως αυτό το ασυνήθιστο όνομα του το ‘δωσαν συμβολικά ως πράξη αντίστασης γιατί γεννήθηκε 21η Απριλίου επί χούντας, για τη Φρειδερίκη έπεφτε μούγγα στη στρούγκα.

Το φαινόμενο δεν είναι μεμονωμένο. Παρά το γεγονός πως από τα 200 χρόνια του νέου ελληνικού κράτους τα περισσότερα είχαμε μοναρχία, στο σχολείο δεν διδάσκονται ιδιαίτερα πράγματα για τους γαλαζοαίματους. Λίγο για τον Οθωνα και τους αντιβασιλείς, άντε και μια κουβέντα για τον Αλέξανδρο που τον δάγκωσε ο μακάκος των Ανακτόρων και τον χάσαμε. Αυτά. Τα υπόλοιπα, ό,τι καταλάβει ο καθένας ενώνοντας σκόρπια κομμάτια: Οι παλιές ταυτότητες των γονιών μας με το στέμμα… Μια βόλτα στον εθνικό κήπο που προτού γίνει εθνικός ήταν βασιλικός, η φιλοβασιλικιά Φλώρα Μπαρμπαρίτσα απ’ τους «Δυο Ξένους», ένας περίπατος στο Τατόι που το λένε και βασιλικά κτήματα… Επειτα, εκείνο το υποτιμητικό «Κοκός» της δεκαετίας του ’90, τα κοντέινερ που φύγαν νύχτα, οι λούμπεν τηλεκαβγάδες για τα «νίκας τοις βασιλεύσι», αλλά και οι ταμπέλες με τις λεωφόρους Βασιλίσσης τάδε και τα Βασιλέως τάδε… Το ξεπεσμένο βαλκανικό Δε Κράουν συνεχίζεται ως τώρα με διάφορα κιτς επεισόδια: γάμοι με κορόνες αντί για στέφανα, «πριγκιπικά» βαφτίσια και ρεπορτάζ για την «πριγκίπισσα» που έπαιξε στο «Τόλμη και Γοητεία». Χαριτωμένα πράγματα για να γεμίζουν οι κοσμικές στήλες σε μια χώρα που έχει κλείσει διά παντός τους λογαριασμούς της με τον θεσμό της βασιλείας. Γι’ αυτό και δεν κατάλαβα ποτέ αυτό το μένος κάθε φορά που πέφτουν οι προβολείς στην «οικογένεια». Ποιος νοιάζεται που έγραψαν τον Παύλο «πρίγκιπα διάδοχο» στο CNN; Αλήθεια τώρα. Μισό αιώνα αφότου διώξαμε τους βασιλείς ποιος νοιάζεται; Με μια δημόσια κηδεία στον Κωνσταντίνο – που ήταν άλλωστε, είτε μας αρέσει είτε όχι, νόμιμα αρχηγός του κράτους μας – θα μπορούσαμε μαζί με τον ενταφιασμό του τελευταίου βασιλιά των Ελλήνων να θάψουμε κι όλα τα φοβικά σύνδρομα μιας άλλης εποχής.