Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια ότι ο Τσίπρας πήγε στο Κόμμα Ευρωπαίων Σοσιαλιστών και «κάρφωνε» το ΚΙΝΑΛ – ειδικά τον «κεντροδεξιό» Λοβέρδο.
Αλλά ούτε και το αποκλείω.
Φαίνεται ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τραβάει κάποιο ντέρτι με τις εσωτερικές διεργασίες του ΚΙΝΑΛ και σε κάθε ευκαιρία το εκφράζει δημοσίως.
Δεν θα με ξάφνιαζε λοιπόν αν μετέφερε τις σκοτούρες του και στην Ευρώπη.
Αλλωστε στο ΕΣΚ δεν πήγε απρόσκλητος. Οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές τον καλούν και λογικά θα ακούσουν τι έχει να πει.
Πιο εντυπωσιακή είναι η αφωνία του επίσημου ΚΙΝΑΛ στις παρεμβάσεις του Τσίπρα. Μόνο η πλευρά Λοβέρδου αντιδρά, η οποία άλλωστε βρίσκεται στο στόχαστρο του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Το επίσημο ΚΙΝΑΛ επιλέγει την αφωνία ή όταν αντιδρά θυμάται να βάλει στο ίδιο τσουβάλι και τη ΝΔ. Για αδιευκρίνιστους λόγους. Η ΝΔ ουδέποτε έχει ασχοληθεί (τουλάχιστον δημοσίως…) με τα εσωτερικά ή τις υποψηφιότητες της Χαριλάου Τρικούπη.
Και η εξήγηση είναι απλή. Το ΚΙΝΑΛ δεν είναι μέρος της στρατηγικής του Μητσοτάκη. Ενώ αντιθέτως είναι μέρος της στρατηγικής του Τσίπρα.
Διότι τι λέει ο Τσίπρας, έστω και ανάλογα με το ακροατήριο;
Οτι θα κερδίσει τις εκλογές που θα γίνουν με απλή αναλογική έστω «με μία ψήφο».
Αλλά ότι ακόμη και ως ισχυρός δεύτερος (με 35% όπως υπολογίζει…) θα φτιάξει κυβέρνηση ώστε να μη χρειαστούν οι δεύτερες εκλογές που θα επιδιώξει ο Μητσοτάκης.
Η ιδέα δεν είναι κακή, απλώς περισσότερο κινείται στον χώρο της επιστημονικής φαντασίας.
Διότι ακόμη κι αν βγει πρώτος με 35% και μία ψήφο διαφορά, ο ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί «του βοηθού το χέρι» για να κάνει κυβέρνηση.
Ο Βαρουφάκης θα μπορούσε. Το ΚΚΕ δεν το βλέπω διατεθειμένο. Και αν το ΚΙΝΑΛ πάει στον Τσίπρα θα διαλυθεί ή θα διασπαστεί.
Ακόμη κι έτσι όμως, ακόμη κι αν το ΚΙΝΑΛ αναφωνήσει «Τσίπρας!» με μια φωνή, για να προκύψει κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα πρέπει ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και ΜέΡΑ25 όχι μόνο να μπορέσουν να συνεννοηθούν αλλά να πάρουν και πάνω από 47-48% στις εκλογές.
Εδώ το σενάριο επιστημονικής φαντασίας εξελίσσεται σε παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν. «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα», που είναι και λυπητερό.
Για ποιον λόγο όμως πηγαίνει ο Τσίπρας στους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές να διηγείται παραμύθια;
Αφενός επειδή τον καλούν – το είπαμε…
Αφετέρου επειδή κανένας ευρωπαίος σοσιαλιστής δεν εντρυφά στις λεπτομέρειες της ελληνικής πολιτικής για να τον αντικρούσει. Μεταξύ μας, ούτε σκοτίζονται και ιδιαίτερα!
Ακόμη κι έτσι όμως η στρατηγική του Τσίπρα δεν είναι κουτή. Βασικά θέλει να αποφύγει τις «διπλές εκλογές».
Και ο λόγος είναι απλός. Δεν αφορά τη χώρα, ούτε καν τον ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς γνωρίζει ότι ο ίδιος δεν αντέχει μια διπλή ήττα από τον Μητσοτάκη. Δύσκολα θα επιζήσει πολιτικά.
Γι’ αυτό προτιμά μια στρατηγική χάους, μήπως διασωθεί μέσα στην αναμπουμπούλα.
Προφανώς καλά κάνει για τον εαυτό του. Αλλά το ερώτημα είναι για ποιον λόγο το ΚΙΝΑΛ με τον οιονδήποτε αρχηγό ή ο Βαρουφάκης ή οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές θα δραστηριοποιηθούν για να σώσουν τον Τσίπρα. Μόνο κέρδη θα έχουν αν βγει από το παιχνίδι.
Πράγμα που σημαίνει ότι κινδυνεύουμε να μείνουμε με το χάος αλλά χωρίς τον οργανωτή του. Και ευτυχώς αυτά συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια.
Ποια ενημέρωση;
Σχεδόν 18 μήνες οι κοινωνίες μας παλεύουν με τον κορωνοϊό.
Σχεδόν 18 μήνες όλα τα μέσα ενημέρωσης του πλανήτη ασχολούνται με τον κορωνοϊό.
Από πού προκύπτει λοιπόν ότι η άρνηση εμβολιασμού οφείλεται σε έλλειψη ενημέρωσης και πειθούς;
Διότι, από ό,τι έχω καταλάβει, οι περισσότεροι (κατά τα άλλα) «ανενημέρωτοι» για τα εμβόλια έχουν ξεσκολίσει όλες τις ψεκασμένες ιστοσελίδες του Διαδικτύου για να πειστούν ότι η άρνησή τους είναι ορθή.
Και προτιμούν να πείθονται από κάθε κομπογιαννίτη ή απατεώνα, παρά από την επιστήμη, την ιατρική και τις δημόσιες υγειονομικές αρχές.
Δικαίωμά τους; Μάλλον πρόβλημά τους.
Το οποίο όμως εμείς οι υπόλοιποι πρέπει να λύσουμε.
Παγωμένη εικόνα
Τουλάχιστον σε επίπεδο δημοσκοπήσεων, η πολιτική σεζόν έκλεισε με τέσσερις έρευνες που συνέπεσαν με την ολοκλήρωση του πρώτου μισού της κυβερνητικής θητείας.
Οι GPO, Pulse, Opinion Poll και MRB τις έδωσαν στη δημοσιότητα το διάστημα 3 έως 8 Ιουλίου.
Τα ευρήματα είναι περίπου κοινά.
Η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός έχουν μια ευρεία αποδοχή, η αντιπολίτευση δεν ενθουσιάζει και οι ποσοτικοί συσχετισμοί μοιάζουν περίπου αμετάβλητοι.
Με στοιχειώδη αναγωγή, η ΝΔ κινείται στο 41%-42%. Ο ΣΥΡΙΖΑ στο 24%-25%. Οι υπόλοιποι στα γνωστά ποσοστά τους. Οπως είχαμε παρατηρήσει και παλαιότερα, η εικόνα μοιάζει παγωμένη.
Πράγμα που μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα.
Πρώτον, ότι μετά τη μνημονιακή αναταραχή η χώρα επέστρεψε στον αστερισμό των σταθερών πολιτικών συσχετισμών με μονιμότερα χαρακτηριστικά.
Δεύτερον, ότι το κέντρο βάρους της πολιτικής σκηνής έχει μετακινηθεί από τα άκρα της περασμένης δεκαετίας προς το Κέντρο.
Φυσικά, το ένα συνδέεται με το άλλο.
Και αν δεν προκύψουν κάποιες απρόβλεπτες ανακατατάξεις, η κυβερνητική παράταξη έχει εγγράψει ισχυρή προσημείωση για μια δεύτερη τετραετία.
Να θυμίσω άλλωστε ότι αυτός ήταν (περίπου) ο κανόνας και πριν από τη μνημονιακή εποχή.
Από το 1974 μόνο η κυβέρνηση του Μητσοτάκη πατρός και η κυβέρνηση του Παπανδρέου υιού δεν κατάφεραν να εξαντλήσουν την πρώτη τετραετία τους. Ο δεύτερος μάλιστα κυβερνούσε ήδη σε συνθήκες μνημονιακής αναταραχής.
Είναι και αυτό ένα δείγμα ότι επιστρέφουμε σε κάποια μορφή κανονικότητας. Σε σημείο που δεν μπορώ να μην υποψιαστώ ότι η σημερινή κυριαρχία του Μητσοτάκη οφείλεται στο γεγονός ότι το συνειδητοποίησε πρώτος και προσπαθεί να το υπηρετήσει.
Νομίζω λοιπόν ότι εκεί θα κριθεί το παιχνίδι τους προσεχείς μήνες και έως τις εκλογές. Ο Μητσοτάκης δεν θα απειληθεί όσο ενσαρκώνει κάτι που φαίνεται να επιζητεί η πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας.
Εστω και σε επίπεδο διακηρύξεων.
Απλώς οι διακηρύξεις δεν διαρκούν, ούτε πείθουν, όσο δεν συνοδεύονται και από αποδεικτικά στοιχεία.
