Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό της Μαριέττας Γιαννάκου που ξεχωρίζει από όσα θα μπορούσε να γράψει κάποιος για αυτήν: ως υπουργός (πρώτα στην Υγεία και μετά στην Παιδεία), δεν έπαιρνε ποτέ τις αποφάσεις της με στενά κομματικά κριτήρια και δεν δεσμευόταν από κανένα ιδεολογικό δόγμα εφόσον έκρινε ότι κάτι ήταν σωστό. Αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να αποτελέσει μάθημα για τη «νέα γενιά» πολιτικών, πολλοί από τους οποίους άλλωστε είχαν την τύχη να τη γνωρίσουν. Οι συνομιλητές και οι συνεργάτες της έτσι, δεν ήταν οι «δικοί μας», οι άνθρωποι που συνηθίζουν να έχουν κοντά τους οι εκάστοτε πολιτικοί, προκρίνοντας την ιδεολογική τους τοποθέτηση αντί της ικανότητας ή των γνώσεών τους πάνω στους τομείς της ευθύνης τους.
Και αυτό το πολιτικό της «δόγμα» η Μαριέττα Γιαννάκου το απέδειξε περίτρανα με το περίφημο βιβλίο της Ιστορίας για το Δημοτικό του 2007. Την ανάμνηση αυτή η αιχμηρή και σκληρή δύναμη της δημοσιότητας τη φέρνει τελικά πρώτη στη μνήμη, για κάθε σχολιαστή που θέλει να ανατρέξει στις μεγάλες «μάχες» της.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
