Μπορεί να βολευτεί κανείς με την αριθμητική. Σε πόσες διαδηλώσεις συμμετείχε ο ΣΥΡΙΖΑ; Σε 151. Πόσες βαπτίσεις έκανε ο Αδωνις Γεωργιάδης; Μία. Πόσοι ανταποκρίθηκαν στις 151 προσκλήσεις του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Χιλιάδες. Πόσοι παρακολούθησαν το μυστήριο της μιας βάπτισης; Εξι μαζί με τον ιερέα. Οι δρόμοι, λέει ο υπουργός, ήταν γεμάτοι, αλλά η εκκλησία άδεια. Τι είναι λοιπόν όλος αυτός ο κουρνιαχτός που σηκώθηκε γύρω από την κολυμβήθρα; Υποκρισία.
Οι αριθμοί δεν παραπλανούν. Ενδεχομένως να μην παραπλανά ούτε η συλλογιστική που επιστρατεύει αυτούς τους αριθμούς στην υπηρεσία της. Αν υπάρχει κάπου μια εστία υπερμετάδοσης, θα είναι εκεί όπου μαζεύονται οι πολλοί. Οχι στις εκκλησίες που μυρίζει λιβάνι, αλλά στους δρόμους όπου εκτός από καυσαέρια μυρίζει καμιά φορά και δακρυγόνα. Το πρόβλημα όμως δεν βρίσκεται στη διασπορά του ιού. Βρίσκεται στη διασπορά των αυτοεξαιρέσεων. Στην αίσθηση πως οι κανόνες ισχύουν για τους πολλούς αλλά όχι για την κυβέρνηση που τους επιβάλλει και πως η άσκηση της ατομικής ευθύνης είναι χρέος των πολιτών αλλά όχι των κυβερνητικών αξιωματούχων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
