Αστεϊσμός; Κάτι περισσότερο από αυτό. Οταν η Ντόρα Μπακογιάννη είπε πως «εμένα δεν θα με κρατήσει κανένας να μην πάω στην Κρήτη» δεν έκανε ακριβώς πλάκα. Εστω και στο πρώτο ενικό πρόσωπο ή ακόμα και στην ανομική λογική πως νόμος είναι το δίκιο του βουλευτή επαρχίας, περιέγραψε μια συλλογική διάθεση. Εκεί όπου όχι μόνο δεν σκέπτονται πια οι παρεπιδημούντες να μετρούν και την τελευταία τους λέξη, αλλά, αντίθετα, αισθάνονται ελεύθεροι να λένε και μια κουβέντα παραπάνω, δηλαδή στην τηλεόραση, η βουλευτής Χανίων εξέφρασε αυτό που η κυβέρνηση αναγνωρίζει πλέον επισήμως ως «κόπωση των πολιτών» – και από την κόπωση δεν εξαιρείται κανένας.
Αν όμως η Ντόρα Μπακογιάννη είχε να διαχειριστεί μόνο το αστείο της, η κυβέρνηση έχει να διαχειριστεί όλα τα υπόλοιπα – αυτόν τον τεράστιο όγκο κοινωνικής κόπωσης που μπορεί καμιά φορά να αποτυπώνεται σε τηλεοπτικές πλάκες του ενός, αλλά συνήθως εκδηλώνεται απολύτως σοβαρά από τους πολλούς. Είναι διαχειρίσιμος ένας τέτοιος όγκος; Μπορούν πλέον να πειθαρχήσουν στα μέτρα όχι μόνο η ασυγκράτητη βουλευτής που επικαλέστηκε τις υποχρεώσεις της έναντι των ψηφοφόρων της αλλά ο κάθε πολίτης που μπορεί να επικαλεστεί χιλιάδες υποχρεώσεις, από έναν ηλικιωμένο συγγενή στο χωριό έως μια σπασμένη σωλήνα στο εξοχικό του;
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
