Τα «γεγονότα της Τασκένδης» (Σεπτέμβριος 1955), όπως έχουν καταγραφεί στην αριστερή ιστοριογραφία, ήταν ένα γεγονός με πολλαπλές σηματοδοτήσεις, καθώς ενσάρκωνε την υποβόσκουσα διαπάλη στο εσωτερικό του ΚΚΕ και ειδικότερα στους κύκλους των πολιτικών προσφύγων πρώην μαχητών του ηττημένου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (1946-49), εν μέσω της λεγόμενης αποσταλινοποίησης στο Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ενωσης που δρομολογήθηκε μετά τον θάνατο του Στάλιν (Μάρτιος 1953), ανοίγοντας τον δρόμο για την αποκαθήλωση του Νίκου Ζαχαριάδη. Υπό αυτή την έννοια ήταν ο προάγγελος όσων θα επακολουθούσαν έναν χρόνο αργότερα με την καθαίρεση του άλλοτε αδιαφιλονίκητου ηγέτη του ΚΚΕ (6η Πλατιά Ολομέλεια του 1956) με τις ευλογίες της Μόσχας, αλλά και η πρώτη εκδήλωση της ρήξης του άλλοτε «αγαπημένου παιδιού» του Στάλιν με τη χρουστσοφική ηγεσία του ΚΚΣΕ. Τα βίαια επεισόδια της Τασκένδης ήταν η δραματική εκδήλωση των διαφωνιών στο εσωτερικό του κόμματος και μάλιστα με την ανάμειξη των σοβιετικών και ουζμπέκων κομμουνιστών (η Τασκένδη είναι πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν, πρώην Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της ΕΣΣΔ).
Η σύγκρουση σώμα με σώμα των άλλοτε συναγωνιστών στο βουνό έφτασε στα άκρα. Οι ταραχές, οι ξυλοδαρμοί, οι συμπλοκές, οι βιαιοπραγίες και οι τραυματισμοί σημάδεψαν τη φαινομενικά ήρεμη ζωή των πολιτικών προσφύγων (πάνω από 17.000 εκ των οποίων οι 8.000 ήταν οργανωμένα μέλη του ΚΚΕ ενταγμένα στην Κομματική Οργάνωση Τασκένδης). Τα όσα διαδραματίστηκαν εκεί, με αποκορύφωμα το τριήμερο 9, 10 και 11 Σεπτεμβρίου του 1955, ακριβώς 64 χρόνια πριν, ήταν πρωτοφανούς αγριότητας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
