Ούτε ένας ούτε δύο, αλλά 37 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (από τους 86!) κατέθεσαν ερώτηση στη Βουλή για τις… δημοσκοπήσεις!
Η πρωτοβουλία είναι όντως πρωτότυπη, ιδίως όταν διανθίζεται με απορίες για «τον τρόπο δημοσιοποίησης των δημοσκοπήσεων στα ΜΜΕ».
Ή όταν ρωτάει «αν έχει ασχοληθεί το ΕΣΡ με υποθέσεις όπου δεν γινόταν αντικειμενική παρουσίαση των δημοσκοπήσεων σε ΜΜΕ». Τι σημαίνει «αντικειμενική παρουσίαση των δημοσκοπήσεων»;
Οι απορίες είναι προφανώς προσχηματικές αφού είναι αμφίβολο αν έχουν πραγματικό αποδέκτη. Οι δημοσκοπήσεις περιέχουν αριθμούς, οι αριθμοί είναι αντικειμενικά αυτοί που είναι και φυσικά τα σχόλια με την ανάλυση των δημοσκοπήσεων παραμένουν (ακόμη…) ελεύθερα.
Πίσω από το πρόσχημα όμως δεν κρύβεται κάποιο πραγματικό ενδιαφέρον για τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων – αυτά τα ξέρουμε όλοι. Οσο κρύβεται ο φόβος ότι το πολιτικό σκηνικό διαμορφώνεται σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ μέσα (υποτίθεται) από κάποια σκοτεινή μεθόδευση μέσων ενημέρωσης και δημοσκόπων.
Αλλη μια παρανοειδής μανία καταδίωξης.
Στην οποία μάλιστα προστέθηκαν τις τελευταίες μέρες και δύο καινούργια κεφάλαια: οι υποψίες ότι «κάτι θα γίνει» με την ψήφο των ομογενών (η συμμετοχή των οποίων στις εκλογές προσδιορίζεται από νόμο τον οποίο έχει ψηφίσει και ο ΣΥΡΙΖΑ!) αλλά και οι εξελίξεις με τις ποινικές εμπλοκές στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.
Η αναμενόμενη από καιρό αποστολή στη Βουλή των δικογραφιών για τις υποθέσεις Καλογρίτσα – Παππά και Folli Follie θεωρήθηκε περίπου σαν προάγγελος «εκλογών με εδώλια».
Το αντίθετο. Ακόμη κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι ο Μητσοτάκης ψάχνει «παράθυρο» για εκλογές, είναι προφανές οτι ο Πρωθυπουργός δεν θα διακινδυνεύσει εκλογές με κίνδυνο να παραγραφούν τα αδικήματα για τα οποία θα έχει στήσει τα εδώλια.
Διότι ακόμη κι αν αποδειχθεί ότι η υπόθεση Folli Follie στερείται επαρκών στοιχείων θα είναι δύσκολο για την πλειοψηφία να παρακάμψει και την υπόθεση Καλογρίτσα – Παππά χωρίς υπόνοιες συναλλαγής με την αντιπολίτευση.
Αλλά αν ο Παππάς πάρει τον δρόμο της Προανακριτικής, τότε ο κίνδυνος παραγραφής των ενδεχόμενων αδικημάτων θα είναι μεγάλος.
Να θυμίσω πως για την παραγραφή υπουργικών αδικημάτων ισχύει η προ αναθεώρησης διάταξη του Συντάγματος. Σύμφωνα με αυτήν τα αδικήματα παραγράφονται είτε τον προσεχή Ιούνιο (αν διακόψει η Βουλή για το καλοκαίρι…) είτε το αργότερο τον Οκτώβριο (αν αρχίσει τότε η τρίτη κοινοβουλευτική σύνοδος).
Επομένως για να αποφευχθεί η παραγραφή, θα πρέπει έως τότε να έχει ολοκληρώσει η Προανακριτική τις εργασίες της και να ψηφιστεί μια ενδεχόμενη παραπομπή Παππά από την Ολομέλεια.
Τα χρονικά περιθώρια είναι μάλλον πιεστικά.
Να σημειώσω επίσης πως για τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες έχουν ήδη παραπεμφθεί στη Δικαιοσύνη ο Λ. Κρέτσος, τότε ΓΓ Ενημέρωσης και στενός συνεργάτης του Παππά, καθώς και πέντε μέλη της αρμόδιας επιτροπής.
Η δίκη ήταν να ξεκινήσει τον περασμένο Δεκέμβριο αλλά αναβλήθηκε.
Με άλλα λόγια, τίποτα δεν φαίνεται να στοιχειοθετεί τη μανία καταδίωξης πέρα από τη μόνιμη μανία καταδίωξης που φαίνεται να διακατέχει την αντιπολίτευση. Και φυσικά από τις… δημοσκοπήσεις!
Οι οποίες αν είναι να άλλαζαν με μια επίκαιρη ερώτηση στη Βουλή, δεν θα περίμεναν τους 37 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ για να αλλάξουν.
Θα είχαν αλλάξει από πολλούς, πολλές φορές, σε πολλές χώρες, εδώ και πολλές δεκαετίες!
Λάθη
Μιλώντας στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΚΙΝΑΛ, η πρόεδρός του σημείωσε ότι «το ΠαΣοΚ αδικήθηκε, φορτώθηκε και πλήρωσε λάθη που δεν έκανε» (3/2).
Σε γενικό επίπεδο, δεν θα διαφωνήσω. Αλλωστε συμβαίνουν στην πολιτική.
Μόνο που οι γενικές επισημάνσεις δεν αρκούν. Περιμένω να ακούσω ποια είναι τα λάθη που το ΠαΣοΚ φορτώθηκε και πλήρωσε αδίκως. Με ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις, κατά προτίμηση.
Και ο λόγος είναι απλός. Αν δεν επισημανθούν τα λάθη που αδικούν, πώς θα επιβραβευθούν τα ορθά που δικαιώνουν;
Κι αν δεν το κάνουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, ποιος άλλος θα ενδιαφερθεί να το κάνει;
Προληπτικός εκφοβισμός
Πρώτα είχαμε τον αρχηγό της αντιπολίτευσης να ζητεί από δικαστήριο να του επιδικάσει προκαταβολικά δέκα χιλιάδες ευρώ κάθε φορά που μια εφημερίδα θα τον αναφέρει κατά τρόπο που δεν θα του αρέσει.
Οταν δηλαδή θα κρίνει ο ίδιος ενδεχόμενες μελλοντικές αναφορές στο πρόσωπό του ως «προσβλητικές της προσωπικότητάς του» (αγωγή Τσίπρα στα «Νέα», 27/1). Προσέξτε: μελλοντικές και ενδεχόμενες…
Υστερα είχαμε δήλωση δικηγόρου ο οποίος απαγορεύει στα μέσα ενημέρωσης να αναφέρουν το όνομα πελάτη του ο οποίος έχει καταγγελθεί από επώνυμα θύματα για σωρεία πράξεων σεξουαλικής παρενόχλησης (1/2).
Υστερα είχαμε εξώδικη δήλωση ηθοποιού «διά των πληρεξουσίων δικηγόρων» του με την οποία ζητεί από τα μέσα ενημέρωσης «να απέχουν» από την αναπαραγωγή του ονόματός του σε ενδεχόμενα περιστατικά τα οποία δεν αναφέρονται και τα οποία ο ίδιος δηλώνει προκαταβολικά ότι αγνοεί (1/2).
Πώς θα ξέρουν τα μέσα τι αγνοεί για να απέχουν;
Να διευκρινίσω ότι δεν με ενδιαφέρει η κάθε σοβαρή ή αστεία περίπτωση.
Με ενδιαφέρει όμως ο Τύπος. Γι’ αυτό βρίσκω εξοργιστική κάθε προσπάθεια προληπτικού περιορισμού και προφανώς κάθε υπόνοια απειλής ή εκφοβισμού που κρύβεται πίσω από μια τέτοια προσπάθεια.
Ουδέποτε προφανώς θεώρησα ή υποστήριξα ότι ο Τύπος είναι ασύδοτος ή ανεξέλεγκτος. Τίποτα τέτοιο άλλωστε δεν προκύπτει από την προσωπική μου διαδρομή.
Και ούτε υπάρχει αμφιβολία ότι κάθε άνθρωπος δικαιούται να υπερασπιστεί τον εαυτό του έναντι του Τύπου, αν θεωρήσει ότι θίγεται, διαβάλλεται, υβρίζεται ή συκοφαντείται.
Αλλά να τον υπερασπιστεί προκαταβολικά και πριν θιχτεί, αυτό δεν το καταλαβαίνω. Περισσότερο μοιάζει με προειδοποιητικό εκφοβισμό παρά με προστασία ενός θιγόμενου. «Μην τολμήσεις…».
Ολα αυτά οδηγούν σε επικίνδυνα μονοπάτια. Μπορεί διάφοροι από βλακεία ή σκοπιμότητα να αμφισβητούν τον Τύπο, δικαίωμά τους. Αλλωστε στην Ελλάδα η αμφισβήτησή του αποτελεί πολυφορεμένο κουσούρι μιας άθλιας πολιτικής.
Αλλά ο περιορισμός του δεν πλήττει μόνο τον Τύπο. Είναι πλήγμα ακόμη και για εκείνους που προσπαθούν να τον περιορίσουν.
Αν φυσικά έχουν κουκούτσι μυαλό!
