Τα ανησυχητικά νέα είναι ότι η επίτροπος Βιέρα Γιούροβα επισκέφθηκε μεν την Ελλάδα αλλά δεν καθαίρεσε τον Μητσοτάκη, ούτε την κυβέρνησή του για παραβάσεις του κράτους δικαίου.
Και να πει κανείς ότι δεν ήξερε!
Μόλις την προηγουμένη την είχε ενημερώσει προσωπικά ο Τσίπρας στις Βρυξέλλες. Ενώ λίγο πριν είχε ανησυχήσει κι ο Παπαδημούλης που παλαιότερα «κάρφωνε» στο Ευρωκοινοβούλιο όποιους από το ΠαΣοΚ μετείχαν στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό αλλά τώρα μοιράστηκε το ίδιο βήμα με τον πρόεδρο του ΠαΣοΚ (28/9)!
Από κοντά είχαν δραστηριοποιηθεί ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ σε κάτι υποεπιτροπές, ενδεχομένως θεωρούν ότι δουλειά του ευρωβουλευτή είναι να κάνει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση της χώρας του. Και φυσικά ο εκπρόσωπος Ηλιόπουλος με τις χαριτωμένες ανακοινώσεις.
Τζάμπα κόπος, όμως. Η Γιούροβα ήλθε και απήλθε αλλά η λειτουργία του κράτους δικαίου δεν αποκαταστάθηκε κατά τις υποδείξεις των προαναφερθέντων.
Τα λιγότερο ανησυχητικά νέα είναι ότι φάνηκε πως στην Ευρώπη μάλλον δεν υπάρχει πρόβλημα με την Ελλάδα – υποθέτω έχουν σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούν.
Λογικό. Με τη σημερινή κατάσταση των πραγμάτων κανείς σοβαρός άνθρωπος στο ευρύτερο ευρωπαϊκό οικοδόμημα δεν έχει ενδιαφέρον, ούτε συμφέρον να αποσταθεροποιηθεί μια δημοκρατική κυβέρνηση για αμφιλεγόμενα ζητήματα, ακατανόητου περιεχομένου και ασαφούς ευθύνης ώστε να κάνει το χατίρι ανισόρροπων που μπορεί να μην είναι απλώς ανισόρροποι.
Ακόμη περισσότερο που αν η αντιπολίτευση θεωρεί ότι υπάρχει «πρόβλημα δημοκρατίας» στην Ελλάδα, τότε παραβλέπει πως μόνο σε συνθήκες απόλυτης δημοκρατίας θα μπορούσε να δραστηριοποιείται μια τέτοια αντιπολίτευση – και ευτυχώς.
Να θυμίσω ίσως πως την ίδια στιγμή το πολύ σοβαρότερο για την Ευρώπη είναι ότι συντελείται δίπλα μας η ληστεία του αιώνα.
Διότι θα πρέπει να γυρίσουμε τουλάχιστον έναν αιώνα πίσω για να δούμε στην ήπειρό μας μια χώρα να εισβάλλει στρατιωτικά στη διπλανή και να προσαρτά με το «έτσι θέλω» τμήματα του εδάφους της.
Ο Πούτιν το είχε πάλι επιχειρήσει το 2014 με την Κριμαία. Ενώ είχαν προηγηθεί το Anschluss της Αυστρίας και η προσάρτηση της Σουδητίας από τον Χίτλερ το 1938.
Θεωρήσαμε ίσως ότι τέτοιες ληστείες δεν γίνονται πια. Δυστυχώς όχι μόνο γίνονται αλλά οδηγούν σε έναν Β’ Ψυχρό Πόλεμο και ενδεχομένως σε έναν Γ’ Παγκόσμιο – άλλο τώρα που η Αριστερά στενοχωρήθηκε επειδή κόπηκε το Russia Today.
Υπάρχει λοιπόν κανείς που θεωρεί πως μέσα σε αυτές τις συνθήκες η σκασίλα της Κομισιόν ή των άλλων ευρωπαϊκών θεσμών είναι η ελευθερία του Τύπου εκεί όπου δεν απειλείται;
Δηλαδή σε μια ένωση κρατών, σε ένα θεσμικό σύστημα και σε έναν πολιτισμό δικαίου που διασφαλίζει τον πιο ελεύθερο Τύπο στον πλανήτη;
Ή ότι είναι ζήτημα δημοκρατίας τα Slapp(!) και αν θα «ονομαστικοποιηθούν» οι μετοχές των καναλιών ώστε να δείχνουν τον κόσμο με τα μάτια της Αριστεράς;
Μόνο πολιτική τύφλωση θα μπορούσε να δικαιολογήσει κάτι τέτοιο. Αλλά στην Ελλάδα το έχουμε το συνήθειο.
Φυσικά και ακριβώς επειδή έχουμε αδιαμφισβήτητη δημοκρατία ο καθένας μπορεί να κάνει την αντιπολίτευση που θέλει. Στο μείζον, όπως και στο έλασσον. Θέμα επιλογής.
Αλλά τότε εισπράττει και εκείνα που δίνουν στην αντιπολίτευση οι δημοσκοπήσεις. Δέκα μονάδες υπέρ της ΝΔ και είκοσι μονάδες υπέρ του Μητσοτάκη (Metron, 29/9).
