ΗΓαύδος είναι ένα νησί-σύνορο. Ενας τόπος μικρός, όμως εθνικά πολυσήμαντος. Δεν θα έπρεπε η Πολιτεία να τιμά αυτούς που επιλέγουν να ζήσουν τη ζωή τους στα εδάφη του, αντί να τους βασανίζει; Η περίπτωση των δύο μαθητών της Γαύδου που δεν είχαν σχολείο για να φοιτήσουν κρατάει αρκετούς μήνες. Εκπαιδευτικά «στενάχωρη» υπόθεση. Τα ρεπορτάζ διαδέχονταν το ένα το άλλο. Πόσο δύσκολο ήταν να σταλούν δύο εκπαιδευτικοί (ένας να καλύψει τις ανθρωπιστικές σπουδές και ένας για τις θετικές), για να λειτουργήσει το Γυμνάσιο του  νησιού;Μια χώρα σαν την Ελλάδα, με τις μικρές εκπαιδευτικές νησίδες της, με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα των πολλών απομακρυσμένων από τα αστικά κέντρα σχολείων της, δεν έπρεπε να έχει αυξημένες «αντιστάσεις», έτοιμες λύσεις, μελετημένες απαντήσεις, σε αντίστοιχα θέματα; Κι όμως, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Παιδείας Αλ. Κόπτσης απαντούσε πεισματικά στο «Βήμα» ότι το σχολείο δεν μπορεί να λειτουργήσει, με το επιχείρημα πως χρειάζονται εκπαιδευτικοί, πως δεν μπορούν να παραλειφθούν μαθήματα και πως καταστρατηγείται το ωρολόγιο πρόγραμμα που υπάρχει. «Οπως μαθαίναμε, η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας ήταν αντίθετη με όλες τις λύσεις που προτείναμε» λέει σήμερα η μητέρα των παιδιών. Αυτοί είναι οι λειτουργοί του κράτους. Και αυτές είναι οι σκέψεις τους. Ισως δεν είναι αργά να αναλογιστούν (εκείνοι και εμείς) μια λέξη που σε μεγάλο βαθμό απουσιάζει από την εκπαιδευτική διαδικασία στη χώρα μας: ενσυναίσθηση…