Στον σύγχρονο κόσμο, αλλά και στον παλαιότερο, μεταξύ μας, τίποτε δεν είναι δωρεάν. Και ειδικά η στήριξη, όποια μορφή μπορεί να έχει αυτή – συνδρομή, υποβοήθηση, προστασία, θωράκιση. Για μια χώρα δε όπως η Ελλάδα, που η ύπαρξή της, κακά τα ψέματα, οφείλεται ακριβώς στο ότι το «ελληνικό ζήτημα» βρέθηκε τη σωστή στιγμή στο επίκεντρο ενός πολέμου επιρροής στην Ευρώπη, η συμφωνία αμυντικής συνεργασίας που υπεγράφη στο Παρίσι στις αρχές της εβδομάδος μεταξύ του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη και του γάλλου προέδρου Εμ. Μακρόν, προφανώς έχει αντίτιμο.
Και είναι σοβαρό. Ενα εξοπλιστικό πρόγραμμα που μπορεί να φτάσει ακόμη και τα 10 δισ. ευρώ, δύσκολα παραβλέπεται ακόμη και για μια μεγάλη οικονομία όπως αυτή της Γαλλίας. Το ζητούμενο λοιπόν στη σχετική συζήτηση δεν είναι το αν έπρεπε η χώρα να προχωρήσει σε προσθήκη των ακριβών αεροσκαφών Rafale στην Πολεμική μας Αεροπορία ή των ακόμη ακριβότερων φρεγατών Belh@rra στο Πολεμικό Ναυτικό. Από τη στιγμή που η απέναντι πλευρά του Αιγαίου εξοπλίζεται απ’ όπου μπορεί, και αδιαφορεί παντελώς για τις ένθεν κακείθεν απειλές να το πράξει, είναι λογικό και η Ελλάδα να ακολουθεί στον χορό των εξοπλισμών. Αλλωστε αυτό συμβαίνει εδώ και δεκαετίες, και θα συμβαίνει άλλες τόσες αν δεν υπάρξουν σημαντικά και κυρίως ουσιαστικά βήματα και από τις δύο πλευρές για την αποκλιμάκωση της έντασης ανάμεσα στις δύο χώρες.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
