«Η κοινωνία μας διαλύεται, αλλά δεν σαπίζει»

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι η δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη αποτελεί την πιο αποτρόπαια, κοινωνικά, δολοφονία των τελευταίων ετών. Ο λόγος, ότι δεν προκλήθηκε από κάποια προσωπική διαφορά, ούτε έγινε εν βρασμώ ψυχής. Δεν είναι μια «ιδιωτική» δολοφονία την οποία θα μπορούσαμε να περικλείσουμε σε μια διαπροσωπική διαφορά και να την αποκλείσουμε συμβολικά από τον δικό μας κοινωνικό βίο. Αντίθετα, το έγκλημα είναι «δημόσιο», τόσο δημόσιο που διαπερνά και κουρελιάζει κάθε αίσθηση συλλογικής ειρήνης ή συλλογικού αγαθού. Κάποιοι κανονικοί εργαζόμενοι, πάνω στη ρουτίνα της δουλειάς τους, με τρόπο ψυχρό, αποφασιστικό, συνωμοτικό, προχώρησαν σε αυτό που είδαμε όλοι μας στις οθόνες μας. Ναυτικοί, που δουλειά τους είναι να καθοδηγούν και να προστατεύουν ταξιδιώτες, δολοφόνησαν έναν χωρίς κανέναν δισταγμό.

Προφανώς η πράξη αυτή αποτελεί μια ακραία στιγμή σκληρότητας και απάθειας και προφανώς δεν χαρακτηρίζει την κοινωνία μας, δεν αποτελεί μια «κανονικότητα». Ομως, συγχρόνως, κανένα περιστατικό δεν είναι απομονωμένο από τον κοινωνικό του περίγυρο. Κάθε πράξη μας ενσωματώνει πρακτικές, νοήματα, συμπεριφορές, που είναι διάχυτες στο κοινωνικό μας περιβάλλον – που έχουν ενσταλαχτεί μέσα μας και έχουν αποκτήσει την αίσθηση του φυσιολογικού, του προφανούς, του κανονικού. Εξ ου και η τεράστια ανησυχία, η εκρηκτική αντίδραση όλων μας σε αυτό το γεγονός, σημάδι ενός «ηθικού πανικού» ότι η κοινωνία μας «διαλύεται», ότι είναι «απάνθρωπη», «μισάνθρωπη», «διαλυμένη». Συνδέουμε το περιστατικό με προηγηθείσες ανθρώπινες καταστροφές όπως η δολοφονία του Μιχάλη Κατσουρή και του Αλκη Καμπανού, αλλά και πιο μαζικών περιστατικών, όπως στα Τέμπη και στο Μάτι, για να αποφανθούμε ότι η κοινωνία μας σαπίζει… Αλλά είναι έτσι;