Οι εξελίξεις στην Ευρώπη συμβαίνουν με την Κίνα να παρακολουθεί με μια ιδιόρρυθμη αμφιθυμία. Τυπικώς, η Κίνα δηλώνει υπέρ της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας των κρατών, καθώς και του Διεθνούς Δικαίου. Στο δικό της εγγύς εξωτερικό πάντως ακολουθεί μια μάλλον εξαναγκαστική και άκρως διεκδικητική πολιτική, όπως προκύπτει από τις πράξεις της στη Νότια Σινική Θάλασσα και έναντι της Ταϊβάν.
Το κινεζικό υπουργείο Εξωτερικών είναι πολύ προσεκτικό στις δηλώσεις του. Ο όρος «εισβολή» δεν χρησιμοποιείται και προτιμάται ό όρος «επιχείρηση» – άλλωστε τόσο η Κίνα όσο και η Ρωσία είναι μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και προσπαθούν να τηρούν τα… νομικά προσχήματα. Η σινορωσική σχέση έχει πολλά θολά σημεία. Είναι προς το παρόν ένας «γάμος συμφέροντος» δύο ανελεύθερων καθεστώτων, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια σύγκλιση Πεκίνου – Μόσχας προκαλεί έναν «ευρασιατικό εφιάλτη» στην Ουάσιγκτον, όπως επισημαίνει ο κάτοχος της Εδρας Χένρι Κίσινγκερ και καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins Χαλ Μπραντς. Το ρωσικό παράδειγμα με την εισβολή στην Ουκρανία θα μπορούσε άλλωστε να ανάψει το «πράσινο φως» για μια κινεζική κίνηση κατάληψης της Ταϊβάν, ανοίγοντας διπλό μέτωπο για την Ουάσιγκτον και κάνοντας τη γεωπολιτική εξίσωση ακόμη δυσκολότερη να επιλυθεί.
