Την 1η Νοεμβρίου 1755 η Λισαβόνα συγκλονίστηκε από τρομερό σεισμό, τον οποίο μάλιστα ακολούθησαν τσουνάμι και μεγάλη πυρκαγιά. Την επόμενη χρονιά, το 1756, ο Βολταίρος έγραψε το «Ποίημα για την καταστροφή της Λισαβόνας», με το οποίο κατακεραύνωνε εμμέσως όλους εκείνους τους συγχρόνους του, φιλόσοφους και άλλους, που επέμεναν να κάνουν λόγο για τον αγαθό και φιλάνθρωπο Θεό, για τη θεία πρόνοια, και άλλα τέτοια. Αν όλα αυτά ισχύουν, έθετε το ερώτημα ο Βολταίρος, πώς δικαιολογούνται καταστροφές και εκατόμβες όπως αυτές της Λισαβόνας;
Αφορμή για να θυμηθώ τον Βολταίρο ο εφιαλτικός σεισμός που έπληξε τη νοτιοανατολική Τουρκία και τη βόρεια Συρία. Τα γεγονότα είναι γνωστά, οι ανταποκρίσεις συνεχείς, δεν έχω προφανώς να προσθέσω κάτι επ’ αυτών. Απλώς, για μια ακόμα φορά, αναλογίστηκα πόσο πολύ απέχουν από την πραγματικότητα απόψεις περί της αγαθής μητέρας φύσης, την οποία ο άνθρωπος έχει βιάσει στο πέρασμα του χρόνου και εξακολουθεί να τη βιάζει και σήμερα. Ε λοιπόν, όχι! Η φύση δεν είναι μόνον καλή μητέρα που κακοποιείται συστηματικά από το άστοργο τέκνο της, τον άνθρωπο. Ενίοτε, είναι και μια πολύ κακιά μητριά, αδίστακτη και αδυσώπητη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
