Στις 9 Μαΐου, ημερομηνία που έχει καθιερωθεί ως η «Ημέρα της Ευρώπης», γιορτάζουμε τα 72 χρόνια από τη «Διακήρυξη Σουμάν» που υπήρξε η απαρχή της ιδέας για μια ενωμένη Ευρώπη, με στόχο τη διασφάλιση της ειρήνης και της συνεργασίας μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών. Υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας το 1950, ο Ρομπέρ Σουμάν υιοθέτησε τη βαρυσήμαντη πρόταση που είχε συντάξει ο συνεργάτης του, διπλωμάτης Ζαν Μονέ, ο οποίος και αποκλήθηκε «πατέρας της Ευρώπης». Ενώ ένας τρίτος Γάλλος αργότερα, ο Ζακ Ντελόρ, διετέλεσε για πολλά χρόνια ο πιο πετυχημένος και αποτελεσματικός πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, προωθώντας με συνεχείς προσπάθειες το όνειρο της ευρωπαϊκής ενοποίησης με τη δημιουργία του ενιαίου νομίσματος (του ευρώ) και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Αυτή υπήρξε η Γαλλία, χωρίς την οποία, μαζί με τη συνεργασία της Γερμανίας, δεν θα είχε δημιουργηθεί η Ευρωπαϊκή Ενωση.
Και είναι δυστυχώς αυτή η Γαλλία που κινδυνεύει να οδηγήσει στη διάλυση του δικού της δημιουργήματος, αν επικρατήσει τελικά στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών η ακροδεξιά εθνικίστρια Μαρίν Λεπέν. Μόνο που αυτή δεν είναι πλέον η Γαλλία που γνωρίζαμε όλα αυτά τα χρόνια, καθώς οι αλλεπάλληλες εσωτερικές (και όχι μόνο) κρίσεις την έχουν οδηγήσει σε μια καταλυτική αλλαγή του πολιτικού και κομματικού σκηνικού, με την εξαφάνιση των παραδοσιακών δυνάμεων της Κεντροαριστεράς και της Κεντροδεξιάς. Με αποτέλεσμα να εμφανίζονται τώρα απέναντι στον Μακρόν (που εν πολλοίς εκπροσωπεί πλέον τις δυνάμεις αυτές) ενισχυμένες οι τάσεις εκτός ορίων αντίδρασης της Ακροδεξιάς και της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που ενώνονται σ’ ένα κοινό πλειοψηφικό μέτωπο βίαιης διαμαρτυρίας, παρά τις ιδεολογικές τους διαφορές. Και η ελπίδα είναι ότι τελικά ο Μακρόν θα καταφέρει να επανεκλεγεί, έστω και με οριακή πλειοψηφία, για να αποφευχθούν τα χειρότερα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
