Γνωστές και ήδη χιλιοαναλυμένες οι εξελίξεις γύρω από το περίφημο «Μνημόνιο Συναντίληψης» που υπέγραψε η Τουρκία με τη διεθνώς αναγνωρισμένη Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας της Λιβύης για την οριοθέτηση των μεταξύ τους ΑΟΖ. Πρόκειται για μια σημαντική κίνηση από μέρους της Τουρκίας που αποτελεί κλιμάκωση μιας στρατηγικής που συστηματικά ακολουθεί και εφαρμόζει η Αγκυρα ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια στην Ανατολική Μεσόγειο. Κάποιοι θα βιαστούν βολικά να υποδείξουν, όπως συνηθίζεται, ότι «η τουρκική στρατηγική και οι τουρκικοί στόχοι δεν έχουν αλλάξει». Θα πρέπει, όμως, να το ξανασκεφτούν. O τουρκικός αναθεωρητισμός – στον βαθμό που αυτός υφίστατο – δεν υπήρξε ποτέ τόσο καλά αρθρωμένος, επιδιωγμένος και εφαρμοσμένος όσο είναι σήμερα. Οι δε τουρκικοί στρατηγικοί στόχοι δεν υπήρξαν ποτέ προηγουμένως τόσο διευρυμένοι και προωθημένοι.
Οσοι θεώρησαν ότι τα περί αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης, τα «σύνορα της καρδιάς» του Ερντογάν, τα παράπονα για τη μη εκπλήρωση των όρων του «Εθνικού Συμβολαίου» (1920), και η «Γαλάζια Πατρίδα» ήταν ένα ακόμα αφήγημα κάποιου «παράφρονα», «νεο-σουλτάνου» ηγέτη για εσωτερική κατανάλωση, έκαναν λάθος. Το μνημόνιο με τη Λιβύη, το οποίο κάποιοι βιάστηκαν να υποτιμήσουν αλλά όπως αποδείχτηκε επρόκειτο για κανονική συμφωνία οριοθέτησης, αποδεικνύει ακόμα μια φορά ότι η Αγκυρα θα εκμεταλλευτεί κάθε δυνατό μέσο και κάθε ευκαιρία για να δημιουργήσει νέα δεδομένα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
