Ο Νοέμβριος του 2019 υπήρξε καταλυτικός στον τρόπο με τον οποίο η Ελλάδα αντιλαμβανόταν ως τότε την Αφρική. Η υπογραφή του Μνημονίου Αγκυρας – Τρίπολης για την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών και η στρατιωτική εμπλοκή της Τουρκίας στη Λιβύη, τόσο με την αποστολή συμβούλων και αμυντικού υλικού όσο και ισλαμιστών μισθοφόρων (εκπαιδευμένων κατά κύριο λόγο από την ιδιωτική εταιρεία SADAT) από τη Συρία προκάλεσαν ένα σοκ. Αίφνης, ο κίνδυνος «μετάστασης» της τουρκικής στρατιωτικής απειλής στο ελληνικό υπογάστριο – νοτίως της Κρήτης – έφερε στο προσκήνιο δύο ζητήματα: α) την άμεση αναγκαιότητα να επανέλθει η Ελλάδα στη ζώνη της Βόρειας Αφρικής και β) να διευρυνθεί, όσο αυτό είναι δυνατόν, το ελληνικό διπλωματικό αποτύπωμα στη Μαύρη Ηπειρο, μία περιοχή στην οποία η τουρκική επιρροή έχει διευρυνθεί εντυπωσιακά την τελευταία 15ετία. Και τούτο διότι η Ελλάδα, ως κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) μπορεί να πολλαπλασιάσει την επιρροή της σε μια περιοχή που «προβάλλει αστάθεια» στη Μεσόγειο και πέραν αυτής. Σε διαφορετική περίπτωση, θα είναι σχεδόν αδύνατο να ανταγωνιστεί μετωπικά την Τουρκία. Για να συμβεί αυτό όμως η σημερινή ισχνή παρουσία αποτελεί μια τάση που πρέπει να αναστραφεί.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
