Ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει ο καθένας για τη Συμφωνία των Πρεσπών, υπάρχει ένα δεδομένο το οποίο δεν μπορεί πλέον να αρνηθεί κανείς: στηρίχτηκε σε ένα φούμαρο.
Ποια ήταν η υπόθεση βάσης που οδήγησε στο ντιλ του Γιούνκερ με τον Τσίπρα και στη γενικότερη διευθέτηση;
Αυτό που ακούγαμε είναι ότι τα Σκόπια πρέπει να προσδεθούν στο ευρω-ατλαντικό άρμα ώστε να διασφαλιστεί η σταθερότητα της περιοχής – η οποία πάντως δεν έχει διαταραχθεί ιδιαίτερα τα τελευταία είκοσι χρόνια…
Οτι για να συμβεί αυτό πρέπει να γίνουν μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οτι διαφορετικά θα αποτελέσουν ένα πεδίο ρωσικής επιρροής στα Βαλκάνια. Και συνεπώς τα Σκόπια πρέπει να τα βρουν με την Ελλάδα.
Πώς θα γίνει αυτό;
Τα Σκόπια θα παραλλάξουν το όνομά τους. Η Ελλάδα θα προσφέρει στα Σκόπια ό,τι χρειάζονται (γλώσσα, εθνότητα κ.λπ.) προκειμένου να περάσει η αλλαγή στο εσωτερικό της χώρας. Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ θα ανοίξουν την αγκαλιά τους για να τα επιβραβεύσουν. Η Ελλάδα θα άρει τις αντιρρήσεις για την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Ο Τσίπρας με τον Ζόραν Ζάεφ θα ανταμειφθούν προσωπικά με μερικά διεθνή βραβεία από τα πολλά που υπάρχουν. Ενδεχομένως να είναι υποψήφιοι και για ένα Νομπέλ Ειρήνης μεταξύ των πολλών υποψηφίων που το καλοβλέπουν.
Ωραία ε; Ωραία. Μόνο που όλα αυτά αποδείχτηκαν ένα φούμαρο.
Η Ελλάδα έκανε τη δουλειά που της ανέθεσαν. Η «Βόρεια Μακεδονία» έκανε περίπου τη δική της. Το ΝΑΤΟ άνοιξε τις πόρτες του. Η Ευρωπαϊκή Ενωση τις έκλεισε. Ο Τσίπρας έχασε τις εκλογές. Ο Ζάεφ έχει πρόβλημα. Και το Νομπέλ το πήρε ένας Αιθίοπας. Το μέλλον άδηλο.
Πού χάλασε η δουλειά; Σε τρεις ανιστόρητες υποθέσεις.
Πρώτον, ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση θα διευρύνεται για πολιτικούς λόγους στο διηνεκές ακόμη με εκείνους που δεν το δικαιούνται.
Δεύτερον, ότι η προοπτική της ένταξης θα είναι το τυράκι για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις που δικαιολογούν την ένταξη.
Τρίτον, ότι η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης στα Βαλκάνια είναι ένα μέσο για να αποκλειστεί η Ρωσία από την περιοχή.
Γιατί ανιστόρητες;
Πρώτον, επειδή η διαρκής διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης ανεξαρτήτως προϋποθέσεων υπονομεύει ή αποδυναμώνει τις αρχές και την ομοιογένεια της Ενωσης, δηλαδή τους λόγους για τους οποίους δημιουργήθηκε η ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Δεύτερον, επειδή το κόλπο με το τυράκι δοκιμάστηκε στην περίπτωση της Τουρκίας και απέτυχε οικτρά. Ρωτήστε και τον Ερντογάν.
Τρίτον, επειδή η ρωσική επιρροή στα Βαλκάνια χρονολογείται από τον 18ο αιώνα, αποτελεί γεωπολιτικό δεδομένο και δεν βλέπω ποιος και γιατί πρέπει να την αποκλείσει.
Αν δεν απατώμαι, εκείνο που όλοι θα επιθυμούσαμε είναι να ενσωματωθεί η Ρωσία στο ευρωπαϊκό σύστημα (δεν εννοώ φυσικά στην Ευρωπαϊκή Ενωση…) και όχι να απομονωθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Αυτή άλλωστε είναι η στρατηγική Μακρόν, μια παραδοσιακή στρατηγική της Γαλλίας από την εποχή του Ντε Γκωλ, η οποία γίνεται ιδιαίτερα επίκαιρη τη στιγμή που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την αδιανόητη «Αμερική του Τραμπ».
Η στρατηγική του Μακρόν διανθίζεται και με το αυτονόητο αίτημα να αναμορφωθούν τα κριτήρια ένταξης στην Ενωση. Δεν γίνεται να μεταβάλλονται ανάλογα με τη φάτσα του πελάτη, ούτε να κάνουμε σαν να μη βλέπουμε τον πελάτη.
Και μεταξύ μας, όποιος θεωρεί τη Βόρεια Μακεδονία ή την Αλβανία ή το Μαυροβούνιο ή τη Σερβία κανονικές ευρωπαϊκές δημοκρατίες μάλλον θα πρέπει να έχει τυφλωθεί εντελώς.
Δεν καταλαβαίνω γιατί η Ελλάδα θα έπρεπε να σταθεί απέναντί της. Πολύ σωστά νομίζω ο Μητσοτάκης απέφυγε να μπλεχτεί στα ενταξιακά της Βόρειας Μακεδονίας – ας τα λύσουν οι Γάλλοι κι οι Γερμανοί που εκπροσωπούν τις δύο αντίθετες απόψεις.
Διότι κάποια στιγμή τα φούμαρα τελειώνουν και ενίοτε εκδικούνται.
Τι είναι η Ευρώπη μας;
Τον Μάιο κάναμε ευρωεκλογές. Πρώτο κόμμα βγαίνει το Λαϊκό με υποψήφιο για την προεδρία της Κομισιόν τον Μάνφρεντ Βέμπερ και δεύτεροι οι Σοσιαλδημοκράτες με υποψήφιο τον Φρανς Τίμερμανς.
Ο Μακρόν όμως θέλει να μπει στο παιχνίδι μιας μεγάλης μοιρασιάς.
Τι κάνει; Κόβει τον Βέμπερ και αποφασίζουν με τη Μέρκελ να πάει πρόεδρος της Κομισιόν ο Τίμερμανς (που δεν θα ήταν κακός…) και να γίνει ο Βέμπερ πρόεδρος του Κοινοβουλίου. Στη μοιρασιά ο Μακρόν παίρνει την ΕΚΤ για την Κριστίν Λαγκάρντ.
Εξαλλο το Λαϊκό Κόμμα. Γιατί να γίνει πρόεδρος ο δεύτερος και όχι ο πρώτος;
Κόβουν τον Τίμερμανς και κρεμάνε στα μανταλάκια όχι μόνο τον Μακρόν αλλά και τη Μέρκελ που είχε συμφωνήσει.
Ο Μακρόν καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να στερήσει από το πρώτο κόμμα την προεδρία και αντιπροτείνει την Ούρσουλα. Η Μέρκελ στραπατσαρισμένη από την απόρριψη της συμβιβαστικής λύσης στην οποία είχε συναινέσει την αποδέχεται σαν λύση που κάπως σώζει τα προσχήματα…
Βρίσκει την ευκαιρία έτσι ο Βέμπερ και αποσύρει την υποψηφιότητά του από την προεδρία του Ευρωκοινοβουλίου.
Το Ευρωκοινοβούλιο θεωρεί ότι τέθηκε εκτός της διαπραγμάτευσης και βγάζει το άχτι του στην Ούρσουλα, η οποία εγκρίνεται μόνο για επτά ψήφους.
Αλλά δεν ξεθύμανε το άχτι του για τον Μακρόν. Το οποίο το βγάζουν στην επίτροπο που προτείνει ο Μακρόν, τη Σιλβί Γκουλάρ. Την απορρίπτουν με συντριπτική πλειοψηφία.
Ο Μακρόν παραπονιέται ανοιχτά ότι τον πούλησε η Ούρσουλα επειδή τον είχε διαβεβαιώσει ότι το Λαϊκό Κόμμα και οι ΣΔ θα ψηφίσουν την Γκουλάρ.
Την καταψήφισαν. Παρεμπιπτόντως, πρόεδρος των ευρωβουλευτών του Λαϊκού Κόμματος είναι ο Βέμπερ. Οι Γάλλοι παραπονούνται ότι έδειξε ρεβανσιστική διάθεση. Μεταξύ μας, δεν βλέπω γιατί να τους την χαρίσει.
Αποτέλεσμα; Η νέα Κομισιόν είναι στον αέρα.
Ηδη η ημερομηνία ανάληψης των καθηκόντων της μετατέθηκε από την 1η Νοεμβρίου στην 1η Δεκεμβρίου. Ακόμη δεν έχει πάρει την έγκριση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, λείπουν και τρεις επίτροποι.
Δύο συμπεράσματα.
Πρώτον, όταν καταργείς ή καταστρατηγείς έναν κανόνα ανοίγεις τον ασκό του Αιόλου. Το κόψιμο του Βέμπερ που ήταν (καλώς ή κακώς) ο εκλεκτός του πρώτου κόμματος πυροδότησε την αποσταθεροποίηση που ακολούθησε.
Δεύτερον, στην πολιτική ποτέ δεν κάνεις ερωτήσεις αν δεν ξέρεις την απάντηση.
