Την περασμένη εβδομάδα πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν για δύο πρωτοβουλίες της κυβέρνησης στο κρίσιμο θέμα της Μετανάστευσης, πλήρως ενταγμένες στην Εθνική Στρατηγική για τη Μετανάστευση 2020-2021: την επιστολή που έστειλα ως απάντηση στους συναδέλφους μου υπουργούς Εσωτερικών Γερμανίας, Γαλλίας, Βελγίου, Λουξεμβούργου, Ολλανδίας και Ελβετίας για τις λεγόμενες δευτερογενείς ροές ή μετεγκαταστάσεις και την απόφαση της κυβέρνησης – κομβική για την εξωτερική και μεταναστευτική μας πολιτική – να χαρακτηρίσει την Τουρκία ασφαλή χώρα για μετανάστες από Συρία, Πακιστάν, Αφγανιστάν, Μπανγκλαντές και Σομαλία.
Κατ’ αρχήν, θέση της Ελλάδας είναι ότι το Μεταναστευτικό αφορά ένα ευρωπαϊκό και όχι ελληνικό πρόβλημα ή πρόβλημα των χωρών πρώτης υποδοχής και στη διαχείριση του Μεταναστευτικού η Ευρώπη οφείλει να λειτουργήσει συλλογικά, άμεσα και αποτελεσματικά. Σε αυτή την κατεύθυνση, είναι σαφές ότι η Ελλάδα δεν ευθύνεται για όποιες μετακινήσεις αναγνωρισμένων προσφύγων, καθώς αυτές προβλέπονται από την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Επιπλέον είναι γνωστό σε όλους τους εταίρους μας ότι υλοποιούμε προγράμματα ένταξης προσφύγων, καθώς και ίσες κοινωνικές παροχές μεταξύ ελλήνων πολιτών και προσφύγων. Και είναι κατανοητό προς όλες τις κατευθύνσεις ότι μια οικονομία που εξήλθε από δεκαετή κρίση, εισήλθε στην κρίση της πανδημίας και προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της δεν μπορεί να έχει προνοιακό σύστημα μεγάλων δυνατοτήτων και παροχών.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
