Είκοσι οκτώ χρόνια μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ (13ο Συνέδριο) επανέρχονται στην επιφάνεια μνήμες και γεγονότα της ταραγμένης εκείνης περιόδου και αποκαλυπτικές παραδοχές από πρόσωπα που διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο. Η ρήξη του 1991 ήταν, κατά μία έννοια, ο «δεύτερος γύρος» μιας σύγκρουσης που εκτυλίχθηκε στο εσωτερικό του ιστορικού κόμματος το 1968, οδηγώντας το στη διάσπαση, καθώς και στις δύο περιπτώσεις στο επίκεντρο της διαμάχης ήταν η φυσιογνωμία του κόμματος. Το βιβλίο των εκδόσεων Θεμέλιο «Η κατάρρευση του «υπαρκτού» και η διάσπαση του ΚΚΕ – Η κομβική στιγμή του 1991» του Κωνσταντίνου Ζαγάρα, διδάκτορα Πολιτικής Επιστήμης & Δημόσιας Διοίκησης, διερευνά όχι μόνο τα γεγονότα, αλλά και το έδαφος στο οποίο καλλιεργήθηκαν τα αίτια της κρίσης, η οποία εκδηλώθηκε με αμείλικτο τρόπο στο φόντο των ανατροπών που συγκλόνιζαν την Ανατολική Ευρώπη με την πτώση των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και τη διάλυση των κομμουνιστικών κομμάτων ανά τον κόσμο, με μοναδική ίσως εξαίρεση το ΚΚΕ.
Πρόκειται για μια καθοριστική φάση για την οποία ο Περισσός δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του λέξη, καθώς δεν έχει ολοκληρωθεί η συγγραφή του δοκιμίου ιστορίας για την επίμαχη περίοδο, η οποία δεν έχει μελετηθεί επαρκώς, όπως παρατηρεί στον πρόλογό του ο Ηλίας Νικολακόπουλος. Αν και ο Περισσός δεν δέχθηκε να συμβάλει με μαρτυρίες στελεχών του στη μελέτη αυτή, όσα αποτυπώνονται από την πλευρά των «ηττημένων» αναδεικνύουν ενδιαφέρουσες πτυχές για τη στάση, τους χειρισμούς και τους στόχους των «ανανεωτικών», οι οποίοι αμφισβήτησαν τα ιερά και τα όσια του κόμματος.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
