Ποιοι μας λείπουν για τη χρονιά που έρχεται; Χρειαζόμαστε έναν μελλοντολόγο για να προβλέψει το τέλος της πανδημίας και έναν οιωνοσκόπο για να μαντέψει νέα δεινά; Ή μήπως το μέλλον – τουλάχιστον το βραχύ – πάνω-κάτω το ξέρουμε; Ενας βρετανός πολιτικός που κάποτε ρωτήθηκε είπε πως αυτό που φοβόταν ήταν τα γεγονότα. Αν όμως η προβλεψιμότητα των γεγονότων είναι μια υπόθεση μαντείας και τσαρλατάνων, δεν συμβαίνει το ίδιο με τις προκλήσεις. Οπως ο Χάρολντ Μακμίλαν, έτσι κι εμείς δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει. Ξέρουμε όμως με τι βρισκόμαστε αντιμέτωποι. Ξέρουμε, με λίγα λόγια, ποιες είναι οι προκλήσεις του μέλλοντός μας.
Βλέπει κανείς την υγειονομική κρίση ως μια πρόκληση με ημερομηνία λήξης – και ελάχιστη σημασία έχει εάν το τέλος θα έρθει την άνοιξη ή αργότερα. Αλλά βλέπει την κλιματική αλλαγή σαν μια κρίση, της οποίας ζούμε μόλις το αρχικό στάδιο. Παραφράζοντας έναν άλλο βρετανό πολιτικό, βρισκόμαστε στην αρχή της αρχής και δεν χρειάζεται κανένας μελλοντολόγος και κανένας οιωνοσκόπος για να μας το πει. Χρειάζονται όμως ισχυρές δόσεις πραγματισμού. Χρειάζεται αυτή η στέρεη επαφή με την πραγματικότητα και, όπως αποδείχθηκε σε καθεμία από τις κρίσεις με τις οποίες ήρθαμε αντιμέτωποι, είναι αυτός ακριβώς ο πραγματισμός που μας λείπει.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
