Τι κάνει ένας αυθεντικός εκφραστής του λαού όταν χάνει την εύνοια του λαού του; Στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα πελαγοδρομεί ανάμεσα στον κακό και στον χειρότερο εαυτό του, αναζητώντας τη φλέβα που τον τροφοδότησε με το μάγμα το οποίο είχε συγκεντρωθεί στα έγκατα της κοινωνίας και εξερράγη το 2015. Τέσσερα χρόνια μετά το ηφαίστειο έσβησε, αλλά ο Πρωθυπουργός πίστεψε ότι θα το ζωντανέψει με τεχνητές εκρήξεις. Μια καμπάνια εκφοβισμού των ψηφοφόρων, ένας εμπρηστικός λόγος λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές, κατηγορίες στα όρια της συκοφαντίας για τους «κρυφούς» σκοπούς του αντιπάλου του, επίρριψη ευθύνης στους πολίτες επειδή δεν κατάλαβαν τι ψήφισαν. Ενας επιθετικός απολογισμός για τη θητεία του και μια αμυντική σιωπή για το μέλλον. Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών άλλαξε το τοπίο όχι μόνο για τον κ. Τσίπρα αλλά και για τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς. Στο νέο οικοσύστημα ταχύτερα προσαρμόστηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Οχι μόνο επειδή ήταν ο νικητής, αλλά γιατί μια στρατηγική τριετίας, από τον Ιανουάριο του 2016 που εξελέγη πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, ανταποκρίθηκε στην αλλαγή που συνέβαινε στην κοινωνία και την οποία ο κ. Τσίπρας δεν ενδιαφέρθηκε ή δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει. «Κλείνεσαι σε αυτό εδώ το Μέγαρο» παραδέχθηκε στη συνέντευξή του στον Alpha, χαρακτηρίζοντας «καταθλιπτικό» το Μέγαρο Μαξίμου. «Ενα από τα λάθη μου ήταν ότι δεν προσπάθησα να το σπάσω αυτό και να καθιερώσω κάποιες μέρες για να βρίσκομαι σε περιοδείες, σε επαφή με τον κόσμο, μέσα στην πραγματική ζωή. Γιατί εδώ είναι αποστειρωμένη η ζωή. Με οδήγησε όμως μια καθημερινότητα, η οποία δεν ήταν ομαλή» είπε.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
