Κάθε χρόνο τέτοια μέρα η ίδια σκέψη: Οι μπαμπάδες μας είναι αδικημένοι. Ισως να είναι η ισοπεδωτική ιερότητα του μητρικού ρόλου. Δεν ξέρω. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα λοιπόν (και κάθε άλλη, όμως, μεταξύ μας) σκέφτομαι τον πατέρα μου που δεν είναι πια εδώ. Τον αποζητώ και τον αναζητώ παντού: σε φωτογραφίες, σε αναμνήσεις, σε μυρωδιές, σε πλάτες που παρατηρώ να κινούνται με τη δική του περπατησιά στους δρόμους της Αθήνας. Παρακαλώ για μια συνάντηση ακόμη και στα όνειρά μου και – κάπως ένοχα σας ομολογώ – πως τους τελευταίους μήνες πιάνω τον εαυτό μου να τον ψάχνει ακόμη και στις τσαντισμένες γκριμάτσες του γιου μου που έχει το όνομά του.
Εφέτος όμως άκουσα την ιστορία ενός άλλου πατέρα που δεν λέει να βγει από τη σκέψη μου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
