Με μία, ίσως, δόση υπερβολής θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει τους γάλλους ψηφοφόρους ως ελαφρώς «αντιδραστικούς». Υπάρχει πάντα η αίσθηση, τουλάχιστον για όσους παρατηρούν τη Γαλλία έξωθεν, ότι δεν τους ικανοποιεί τίποτα, ότι πάντα κάτι φταίει, ότι οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να αποφεύγονται και ότι, με κάποιον μαγικό τρόπο, το γαλλικό «μεγαλείο» (grandeur) πρέπει να λειτουργεί ως «ομπρέλα προστασίας» έναντι δυσκολιών.
Οι πρόσφατες βουλευτικές εκλογές έδειξαν ότι οι γάλλοι ψηφοφόροι μπορεί να επέλεξαν ως πρόεδρο τον Εμανουέλ Μακρόν, αλλά τελικά αυτή ήταν μία επιλογή που έγινε και λόγω… έλλειψης εναλλακτικών επιλογών. Θα έμοιαζε αδιανόητο να εξέλεγαν τη Μαρίν Λεπέν, αλλά μετά και από τα αποτελέσματα της προηγούμενης Κυριακής, ίσως οι επόμενες προεδρικές εκλογές (έστω σε πέντε χρόνια) να οδηγήσουν σε μία απότομη στροφή με κομβικές επιπτώσεις για το ευρωπαϊκό πολιτικό στερέωμα. Καθώς όμως οι βουλευτικές εκλογές προσφέρονται για εκτόνωση, ενώ μάλλον μοιάζει να έχει εμπεδωθεί η αντίληψη ότι είναι ήσσονος σημασίας, η νέα Εθνοσυνέλευση μετατράπηκε σε ναρκοπέδιο για τον μέχρι πρότινος παντοδύναμο Μακρόν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
