Δέκα μέρες νωρίτερα η εκλογή νέου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, σε αντικατάσταση του παραιτηθέντος, μετά τη διπλή ήττα της 21ης Μαΐου και της 25ης Ιουνίου, Αλέξη Τσίπρα, φάνταζε δεδομένη και εν πολλοίς αδιάφορη για την πλειονότητα των ελλήνων πολιτών. Τα προγνωστικά έφεραν σχεδόν βέβαιη νικήτρια την κυρία Εφη Αχτσιόγλου και μάλιστα από την πρώτη Κυριακή. Ολα κυλούσαν βασανιστικά ήρεμα, σχεδόν βαρετά για τους τέσσερις υποψηφίους.

Η απρόσμενη, πριν από μία εβδομάδα, εντυπωσιακή, από κάθε άποψη, είσοδος του προερχόμενου από τις ΗΠΑ 35χρονου ναυτιλιακού επιχειρηματία Στέφανου Κασσελάκη στην εκλογική κούρσα τάραξε τα νερά, αιφνιδιάζοντας τόσο τους συνυποψηφίους του όσο και τους εκλογείς του κόμματος της Αριστεράς.

Από το πουθενά, κεντρικό πρόσωπο της πολιτικής σκηνής

Τα νεωτερικά στοιχεία του κ. Κασσελάκη, το ιδιαίτερο και προκλητικό για την Αριστερά προφίλ του νέου διεκδικητή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η αμεσότητα των λόγων του, η τεχνικά άρτια χρήση των social media, αλλά και η νεανική ορμή που χαρακτηρίζει τη διεκδίκησή του, όπως και η σχεδόν υπεραπλουστευτική επιχειρηματολογία του, σόκαραν τους περισσότερους, προκαλώντας ευρύτερο ενδιαφέρον, όπως φανέρωσαν τα σχόλια και οι αρνητικές κατά βάση αντιδράσεις στελεχών των άλλων κομμάτων.

Αίφνης ο κ. Κασσελάκης εμφανιζόμενος από το πουθενά έγινε κεντρικό πρόσωπο και έφτασαν όλοι να συζητούν για τον νεαρό επιχειρηματία από τις ΗΠΑ που θέλει να ηγηθεί του ΣΥΡΙΖΑ γιατί, όπως είπε, με περισσό θράσος, μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη, επειδή απλούστατα είναι καλύτερος, ξέρει περισσότερα από εκείνον, διαθέτει εμπειρίες διοίκησης που δεν διαθέτει ο Πρωθυπουργός και επιπλέον έχει λεφτά που του επιτρέπουν να είναι ανεξάρτητος και ελεύθερος από συμφέροντα και εξαρτήσεις.

Ο Στέφανος Κασσελάκης μέσα από την πολιτική του αφέλεια, τη θρασύτητα και την άμετρη φιλοδοξία του, φανέρωσε τη δυσκολία του ΣΥΡΙΖΑ να απευθυνθεί στην κοινωνία

Για να στηρίξει δε τη διεκδίκησή του και να δείξει πόσο διαφανής είναι παρουσίασε χωρίς δισταγμό τον σύντροφό του, φανέρωσε δηλαδή τον σεξουαλικό προσανατολισμό του και μαζί ξεδίπλωσε την προσωπική του ιστορία, αποκαλύπτοντας ότι μεγάλωσε στην Εκάλη, αλλά στη συνέχεια ο πατέρας του τα έχασε όλα εξαιτίας του παραδικαστικού κυκλώματος και πως ο ίδιος χρειάστηκε στα 14 του να μετοικήσει μόνος στην Αμερική για να συνεχίσει την εκπαίδευσή του.

Δεν έκρυψε επίσης ότι οφείλει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια σε υποτροφία του Ανδρέα Δρακόπουλου, διαχειριστή του Ιδρύματος Νιάρχος, δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι προσελήφθη στα 21 του, το 2009, στο μέσον της μεγάλης χρηματοπιστωτικής κρίσης, από την Goldman Sachs, την οποία εγκατέλειψε δύο χρόνια αργότερα όταν διαπίστωσε την ασυδοσία του κεφαλαίου, για να μεταπηδήσει ακολούθως στη ναυτιλία λαμβάνοντας δάνειο με προσωπική εγγύηση και αφού εργάστηκε σκληρά, αναλαμβάνοντας καθημερινά ρίσκο επί σχεδόν δέκα χρόνια, κατάφερε να πάρει μια μεγάλη οικονομική ανάσα, όπως είπε, η οποία κατά πληροφορίες υπολογίζεται σε περίπου 70 εκατομμύρια δολάρια και είναι αυτή που του επέτρεψε σήμερα να κινείται με άνεση. Και δεν έμεινε εκεί.

Με την επισημοποίηση της υποψηφιότητάς του συνέχισε να βομβαρδίζει την κοινή γνώμη με μηνύματα και θέσεις, καλώντας τους πολίτες να καταθέτουν τις δικές τους προτάσεις, τις οποίες βεβαίωσε ότι θα μελετά, θα αξιολογεί και θα ενσωματώνει επικοινωνώντας αδιαμεσολάβητα μαζί τους, μέσω των κοινωνικών δικτύων.

Ως αλεξιπτωτιστή και ξένο σώμα τον βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ

Το σοκ λογικά ήταν μεγάλο για τον ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαιτέρως για τα στελέχη του, τα οποία βλέπουν στο πρόσωπό του όλα τα στοιχεία που μια ζωή αντιστρατεύονταν. Απόδημος εξ Αμερικής, επιχειρηματίας, πλούσιος, του συστήματος, γνώριμος του Μητσοτάκη και εξόφθαλμα φιλόδοξος, χωρίς παρουσία και συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες.

Ο κ. Κασσελάκης προφανέστατα δεν είναι τυπικός αριστερός. Οι περισσότεροι δεν τον θεωρούν καν αριστερό. Οι συνυποψήφιοί του για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τον αντιμετωπίζουν ως αλεξιπτωτιστή, ως ξένο σώμα που δεν έχει κομματική θητεία, άλλοι τον θεωρούν φυτευτό, εγχώριων ή ξένων συμφερόντων, ορισμένοι τον χαρακτηρίζουν προϊόν της μεταπολιτικής, ο Νίκος Φίλης έσπευσε να δηλώσει ότι «δεν χρειαζόμαστε μεσσίες», παρά «χρειαζόμαστε πολιτικούς που δεν θα φυτεύονται από το Instagram και από τα συμφέροντα» και άλλοι τον αντιμετώπισαν απλά ως «ψώνιο», αντίστοιχο του Γ. Βαρουφάκη, που δεν μπορεί να έχει καμία τύχη στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι πιο καχύποπτοι τον συνέδεσαν ευθέως με τον Ανδρέα Δρακόπουλο του Ιδρύματος Νιάρχος, ο οποίος, όπως φημολογείται στους συριζαϊκούς κύκλους, εδώ και χρόνια διεκδικούσε επαφή και επιρροή στο κόμμα της νέας Αριστεράς και βρήκε τώρα την ευκαιρία. Ετσι κάποιοι τον συνδέουν με τις ΗΠΑ και άλλοι αποδίδουν την εμφάνισή του σε σκοτεινό σχέδιο του Αλέξη Τσίπρα να εκδικηθεί τους υπονομευτές του.

Ποιοι λένε ότι το «φαινόμενο Κασσελάκη» είναι μια φούσκα

Και για όλα αυτά, όπως λένε, προϊόντος του χρόνου, πολυεμφανιζόμενος και πολυεκτειθέμενος, θα φανερώσει τις πομπές του, τα κενά, τα ελλείμματα και το πλήθος των αντιφάσεων που τον συνοδεύουν, όπως για παράδειγμα την παράταιρη σχέση που διατηρεί με τον Παύλο Πολάκη, απολαμβάνοντας την υποστήριξη του κύκλου των φανατικών φίλων του, οι οποίοι τον υπερασπίζονται με πάθος στα social media.

Κοινώς, πιστεύουν ότι η «φούσκα» επικοινωνίας που περιβάλλει το «φαινόμενο Κασσελάκη» θα σκάσει οσονούπω και έτσι το κόμμα της Αριστεράς θα απαλλαγεί από έναν άσχετο και ανεπιθύμητο εισβολέα.

Ωστόσο οι οξυδερκέστεροι των παρατηρητών επιμένουν ότι τόσο η εμφάνιση όσο και η επικοινωνιακή επικράτηση του κ. Κασσελάκη κάτι δηλώνουν. Ο εξ Αμερικής υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ καλύπτει το ακόμη μεγαλύτερο έλλειμμα των άλλων διεκδικητών της ηγεσίας.

Επί δυόμισι μήνες δεν κατάφεραν να κινητοποιήσουν, ούτε να εμπνεύσουν τον διπλά ηττημένο χώρο. Η διεκδίκησή τους παρέμεινε εντός των τειχών, δεν ακούμπησε την κοινωνία και εξελισσόταν ως μια αυστηρά εσωκομματική διαδικασία, που ουδένα συγκινούσε.

Η υπεραπλουστευμένη μεταφορά της πολιτικής Μπάιντεν

Επιπλέον κανείς δεν πίστευε ούτε πιστεύει ότι κάποιος εκ των τεσσάρων αμιγώς κομματικών υποψηφίων μπορεί να αποτελέσει δυναμική εναλλακτική εξουσίας απέναντι στον κυρίαρχο, παρά το θερινό κάζο των πυρκαγιών, Κυριάκο Μητσοτάκη. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο κ. Κασσελάκης εγγυάται κάτι τέτοιο.

Ωστόσο ο εξ Αμερικής υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έθεσε στο τραπέζι θέματα-ταμπού όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά συνολικά για την Αριστερά, όπως για παράδειγμα αυτό της αναγνώρισης του ρόλου του ιδιωτικού τομέα στην οικονομία και των εμπειριών από την πραγματική ζωή. Και μαζί βεβαίως ξεπέρασε το επίσης δόγμα της Αριστεράς ότι πολιτική ασκείται μόνο μέσω του κράτους.

Κακά τα ψέματα, ο κ. Κασσελάκης μέσα από την πολιτική του αφέλεια, τη θρασύτητα και την άμετρη φιλοδοξία του, φανέρωσε την ξηρότητα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, την αδυναμία προσέγγισης των κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών και τη δυσκολία του να απευθυνθεί στην κοινωνία.

Ακόμη και αυτή η επίκληση του «ελληνικού ονείρου», κατά τα πρότυπα του αντίστοιχου αμερικανικού, η υιοθέτηση δηλαδή και η υπεραπλουστευμένη μεταφορά της πολιτικής Μπάιντεν και του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ στην Ελλάδα, μόνο αδιάφορη δεν είναι. Διά αυτής κατά βάση επικράτησε στην επικαιρότητα, έγινε πρώτο θέμα, έχτισε δίκτυο υποστηρικτών μέσα σε λίγες μέρες, τάραξε τον ΣΥΡΙΖΑ και θορύβησε τα άλλα κόμματα, όπως δηλώνουν οι πολλές αντιδράσεις.

Μπορεί πιθανώς να καταλήξει επεισόδιο στο Δελφινάριο, αλλά την αμφισβήτηση την εγκατέστησε και στον χώρο της Αριστεράς. Και το σημαντικότερο έδειξε πως χωρίς όραμα, στόχο ευκρινή και χρήση των σύγχρονων μέσων επικοινωνίας πολιτική δεν στέκει.

Στον ξερό τον κάμπο μια σπίθα αρκεί, λένε στα χωριά και κατά τα φαινόμενα ο κ. Κασσελάκης άναψε δάδα. Η συνέχεια μόνο αδιάφορη δεν θα είναι…