Ησυζήτηση για το νέο εργασιακό νομοσχέδιο στο ελληνικό Κοινοβούλιο επιβεβαίωσε, δυστυχώς, αυτό το οποίο κάθε ψύχραιμος παρατηρητής έχει διαπιστώσει εδώ και πολλά χρόνια. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι πολιτικοί αρχηγοί δυσκολεύονται ή μάλλον αδυνατούν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων. Απαιτείται μία διευκρίνιση, προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Οταν μία κυβέρνηση νομοθετεί, αναλαμβάνει το κόστος και την ευθύνη των επιλογών της. Θα κριθεί για αυτές, αργά ή γρήγορα. Η ευθύνη όμως της αντιπολίτευσης είναι να καταθέσει εμπεριστατωμένες αντιπροτάσεις, να προχωρήσει τον διάλογο ένα βήμα μπροστά. Και η μείζων αντιπολίτευση απογοήτευσε ξανά…
Θα ανέμενε κανείς ότι σε μία τέτοια συζήτηση θα μπορούσε να γίνει μία εις βάθος και ουσιαστική ανταλλαγή επιχειρημάτων. Αντ’ αυτού, όλες σχεδόν οι πλευρές επέμειναν σε λέξεις όπως «ζούγκλα», «εργασιακός Μεσαίωνας» και άλλα παρόμοια. Αυτό μάλιστα σε μία εποχή που η φύση της εργασίας, με αιτία και αφορμή την πανδημία της COVID-19, αλλάζει δραματικά – ιδιαίτερα μέσα από το όχημα της τηλεργασίας. Είναι ορθό να ομιλεί η αξιωματική αντιπολίτευση για κοινωνική δικαιοσύνη. Θα ήταν όμως επίσης ορθό να αναγνωρίσει τις πραγματικότητες που έχουν επιβληθεί στην αγορά εργασίας τα τελευταία χρόνια και υπερβαίνουν την κοινωνική ασφάλιση, τα ωράρια και τους μισθούς.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
