Επιστροφή

Μια καθημερινότητα χωρίς sms. Αλλά ποιος έστελνε sms; Ποιος πειθαρχούσε σε μέτρα, η ισχύς των οποίων είχε εκπνεύσει πολύ πριν κηρυχθούν και επισήμως έκπτωτα; «Κανένας» θα μπορούσε να πει κανείς, αλλά δεν είναι η σωστή απάντηση – όλο και κάποιος θα πληκτρολογούσε το «6» για να βγάλει τον σκύλο του βόλτα. Δεν είναι όμως το στατιστικό μέγεθος, αυτό το μικρό ή μικρότερο σύνολο των «όλο και κάποιων», που μπορεί να περιγράψει την εικόνα. Είναι το γεγονός πως προτού κηρυχθούν τα μέτρα έκπτωτα από εκείνους που τα εμπνεύστηκαν είχαν απορριφθεί ως άχρηστα από εκείνους που τα εφάρμοζαν. Το είπαμε στον σκύλο μας και ο σκύλος στην ουρά του.

Και λοιπόν; Ηταν αυτή μια άσκηση ατομικής ευθύνης στην οποία αποτύχαμε παταγωδώς; Μια προσομοίωση πειθαρχίας, ένα πείραμα σε πανεθνική κλίμακα από το οποίο αποδείχθηκε πως καμία έκτακτη συνθήκη δεν μπορεί να τιθασεύσει το απείθαρχο πνεύμα μας; Εναν χρόνο μετά, το ερώτημα ακούγεται μπανάλ. Θα ήταν πιο κοινότοπο όμως να ποσοστοποιήσει κανείς την πειθαρχία – τόσοι τη μάσκα ως τη μύτη, τόσοι μόνο το στόμα, τόσοι κάτω από το πιγούνι. Και θα ήταν επειδή σε αυτές τις έκτακτες συνθήκες, πριν ακόμη δοκιμαστεί το αίσθημα ευθύνης του καθενός μας, δοκιμάστηκε η ίδια μας η ελευθερία. Η πανδημική κρίση ήταν κάτι παραπάνω από μια δοκιμασία περιορισμών. Ηταν ένας ασφυκτικός εγκλωβισμός, χάσαμε τον ζωτικό μας χώρο. Και γι’ αυτό, πριν «ανοίξουν όλα», άνοιγε ο καθένας κάτι για τον εαυτό του. Μια βόλτα χωρίς sms, μια βόλτα με τα ρουθούνια έξω.