Το κάστινγκ της εβδομάδας

1.

Επιδεικνύοντας τα πυρηνικά

Χριστουγεννιάτικα ο αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας θυμήθηκε να πει στους συμπατριώτες του – για να τ’ ακούσουν οι Δυτικοί – πως το μοναδικό πράγμα που εμποδίζει τους εχθρούς τους από το να τους κηρύξουν τον πόλεμο είναι οι ρωσικές «θεμελιώδεις αρχές της πολιτικής για την πυρηνική αποτροπή». Ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ έχει επικαλεστεί τόσες φορές το πυρηνικό οπλοστάσιο του Κρεμλίνου τους τελευταίους δέκα μήνες, που μοιάζει να το αντιμετωπίζει όπως ορισμένοι ευκατάστατοι πενηντάρηδες της επάρατης Δύσης αντιμετωπίζουν την Porsche τους. Σαν, δηλαδή, το αντικείμενο που φωνάζει τον ανδρισμό του. Σαν το απόκτημα που η επίδειξή του και μόνο αρκεί για να ξανακερδίσει κάποιος το χαμένο μεγαλείο – των σαράντα ή της υπερδύναμης. Τελικά, ορισμένοι ακόμη και τρία χρόνια πριν από τα 60 δεν ξεπερνούν την κρίση της μέσης ηλικίας.

2.

Ταλέντο σε διοικητική θέση

Τις προάλλες ο Νάσος Ηλιόπουλος κάλεσε τον Πρωθυπουργό να διακόψει λίγο τις διακοπές του και να πάρει πίσω τους «ρεβανσισμούς απέναντι στους καλλιτέχνες». Οι δε σύντροφοί του κατέβηκαν να διαδηλώσουν. Και έβγαλαν φιλιππικούς στα ΜΜΕ κατά της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς, η οποία είναι τόσο ρηχή ώστε να μη συνειδητοποιεί ότι ηθοποιός σημαίνει φως, όχι απολυτήριο Λυκείου. Ο ΣΥΡΙΖΑ διέβλεψε μια εκλογική ευκαιρία στις διαμαρτυρίες κατά του περιλάλητου Προεδρικού Διατάγματος. Μόνο που πρόκειται για μια ευκαιρία η οποία μαρτυρά την εμμονή του με το παλιό κακό εαυτό του Δημοσίου – εφόσον όλος ο ντόρος γίνεται γιατί οι καλλιτέχνες δεν μπορούν να προσληφθούν σε διοικητικές θέσεις εκεί. Εκτός κι αν η τήρηση μιας βάσης δεδομένων, για παράδειγμα, απαιτεί καλλιτεχνικά ταλέντα που κανένας άλλος πλην των στελεχών του δεν έχει καταλάβει.

3.

Η δύναμη της τηλεοπτικής εικόνας

Σε μια εβδομάδα χωρίς πολιτικές ειδήσεις ήταν αναμφίβολα το γεγονός που συζητήθηκε περισσότερο στην κομματική αγορά. Παραδόξως, άλλωστε, οι αριστεροί κατάφεραν να το κρατήσουν μυστικό μέχρι την Τετάρτη. Ακόμη και οι συνομιλητές τους ήξεραν απλά ότι ψάχνουν γυναίκα δημοσιογράφο για εκπρόσωπο Τύπου. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, δεν περιορίστηκε στη μια έκπληξη. Δεν ανακοίνωσε την προεκλογική του πορτ-παρόλ με ένα τυπικό δελτίο Τύπου. Αντίθετα, παρουσίασε την Πόπη Τσαπανίδου με ένα βιντεάκι γεμάτο ανταλλαγές φιλοφρονήσεων μεταξύ της νέας, του απερχόμενου και του προέδρου τους και τσιτάτα σαν το «γίνε η αλλαγή που θες να δεις». Το λανσάρισμα είχε παρ’ όλα αυτά λογική. Αν το πρώτο που επιθυμείς να πουλήσει η επίσημη κομματική φωνή σου είναι ένα ρετουσάρισμα της εικόνας σου, ποντάρεις στη δύναμη των πλάνων, όχι σε εκείνη των λόγων.

4.

Το πολύτιμο αγαθό της δημοσιότητας

Θα έδινε ο Θάνος Πλεύρης τον αγώνα υπέρ του αντικαπνιστικού νόμου από το πληκτρολόγιό του αν το τσιγάρο κρατούσε ένας ανώνυμος καπνιστής στα μπουζούκια κι όχι το μισό ενός σελέμπριτι ζευγαριού; Η ερώτηση είναι ρητορική. Εξάλλου, σε μια προεκλογική περίοδο το πιο πολύτιμο αγαθό για έναν υποψήφιο που δεν κάνει κλικ στην κρίσιμη για το κόμμα του μάζα των κεντρώων είναι ο μιντιακός χώρος και χρόνος. Κι ο υπουργός Υγείας το εξασφάλισε σε μεγάλες ποσότητες χάρη στην αναγνωρισιμότητα του παραβάτη που κυνήγησε. Βέβαια, όποιος εμφανίζεται σαν ρουφήχτρα δημοσιότητας, ενώ θα έπρεπε να φιλοτεχνεί το προφίλ του αθόρυβου μεταρρυθμιστή – του πολιτικού, δηλαδή, που κατόρθωσε να αλλάξει τις βλαβερές μας συνήθειες με συστηματική προσήλωση στην εφαρμογή των θεσμοθετημένων κανόνων -, θυμίζει στην κοινή γνώμη τι δεν έχει κάνει.