Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: το σκάνδαλο είναι σοβαρό κι αχώνευτο.
Σοβαρό γιατί αφορά έναν κορυφαίο ευρωπαϊκό θεσμό, όπως το Ευρωκοινοβούλιο. Για το οποίο ελπίζαμε ότι θα απέφευγε τα συνήθη παραπτώματα της «γραφειοκρατίας των Βρυξελλών» αφού εκλέγεται απευθείας από τους λαούς της Ευρώπης.
Αχώνευτο επειδή άνθρωποι που χαίρουν της εμπιστοσύνης των ψηφοφόρων και είναι πλουσιοπάροχα αμειβόμενοι ώστε να τους εκπροσωπούν απερίσπαστοι, εμφανίζονται στη δούλεψη ξένων χωρών και συμφερόντων.
Δεν χωνεύεται με τίποτα.
Σύμφωνα με την πρώτη αφήγηση των γεγονότων, ένα πλέγμα ευρωβουλευτών, συνεργατών τους και παρατρεχάμενων ΜΚΟ δρούσε περίπου σαν «Δούρειος Ιππος» (για να δανειστώ έναν χαρακτηρισμό των ημερών…) μέσα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Προωθούσαν με το αζημίωτο το Κατάρ, το Μαρόκο ή κάποιους άλλους.
Το σκάνδαλο όμως πλήττει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο σύνολό του. Και φυσικά τους σοσιαλιστές, κυρίως Ιταλούς και Ελληνες λόγω Εύας Καϊλή.
Τα υπόλοιπα θα τα βρει η Δικαιοσύνη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία λοιπόν ότι το πλήγμα είναι βαρύ. Ακόμη περισσότερο που πολλοί υποψιαζόμαστε πως δεν είναι παρά η κορυφή ενός παγόβουνου.
Οι «ομάδες πίεσης» (τα διάφορα λόμπι συμφερόντων, δηλαδή) φαίνεται να έχουν πλέον πολύ περισσότερους οπαδούς από τους πατέρες της Ευρώπης στους διαδρόμους των Βρυξελλών.
Ο ευρωπαϊσμός έγινε λοβιτούρα.
Την ίδια στιγμή όμως οι οιμωγές και οι γενικεύσεις του τύπου «σαπίλα παντού!» όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα, αλλά και στρώνουν τον λάθος δρόμο.
Στρώνουν τον δρόμο του ευρωσκεπτικισμού που οδηγεί στη δημοκρατική παραίτηση και στην αντιδημοκρατική εκτροπή.
Ακροδεξιά ή ακροαριστερή εκτροπή, αδιάφορο. Διότι αν πέσει η δημοκρατία, κανένα ενδιαφέρον δεν έχει από ποια πλευρά θα πέσει, ούτε τι φρονεί εκείνος που θα τη ρίξει.
Θα μου πείτε: υπάρχει πρόβλημα δημοκρατίας επειδή κάποιοι αληταράδες πουλάνε επιρροή για να τσεπώσουν ευρώ σε σακούλες;
Τυπικά όχι. Πρακτικά ναι.
Διότι η δημοκρατία υπάρχει όσο είμαστε διατεθειμένοι να την υπερασπιστούμε, να την προστατεύσουμε και να συγκρουστούμε στο όνομά της.
Στον μεγαλύτερο ίσως δημοκρατικό χώρο του πλανήτη, που είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση, αυτό θα έπρεπε να είναι κάτι αυτονόητο και αναμενόμενο.
Και η απάντηση θα ήταν τότε μια πανευρωπαϊκή μάχη εναντίον της διαφθοράς. Οχι να πασχίζει ο καθένας να τη φορτώσει κουτοπόνηρα στον διπλανό του.
